NaNoWriMo

Als ik het eindelijk uit mijn mond krijg zonder vier keer over mijn eigen tong te struikelen, word ik vragend aangekeken. NaNo-watto? National Novel Writing Month, waarin je in dertig dagen tijd 50.000 woorden schrijft. Nu denk je vast dat iemand wel gek moet zijn om daar aan te beginnen. Ben ik ook.

Ik kende het al een paar jaar en wilde er altijd al een keer meedoen, maar ondanks mijn brein dat vooral onbelangrijke details onthoudt, vergat ik jaar na jaar wanneer NaNoWriMo precies was. Ik vond 50.000 woorden als oneindig veel klinken, dus als ik halverwege november een keer ontdekte dat het weer was begonnen, zag ik het niet zo zitten om nog een poging te doen. Maar in 2009 was alles anders.

2009

Niet alleen was ik er begin november al klaar voor dat jaar. Nee, ik begon in de zomer al met de voorbereidingen. Ik struinde het forum af en deed inspiratie op voor mijn plot, dat ik in grote lijnen had opgeschreven. Op 31 oktober lag ik met mijn laptop in bed en om stipt 00:00 u typte ik de eerste woorden. Zo’n 500 woorden later vond ik het wel prima en ging ik slapen. Zo lang had ik er immers niet over gedaan, dus die 1.666 woorden per dag zouden een makkie worden.

Op datzelfde forum – dat overigens ook heel leuk is als je gewoon schrijft – had ik ook al gelezen over de gevreesde tweede week. De week waarin je het verhaal dat je schrijft intens haat en last krijgt van writers block. Het klinkt alsof het een ziekte is, maar dat is het niet, zelfs niet al is het minstens zo vervelend als je 1.666 woorden per dag wilt schrijven. Natuurlijk dacht ik dat het mij niet zou overkomen. Natuurlijk overkwam het me wel. Dat weerhield me er niet van – ondanks de fysiologietentamens waar ik voor moest leren – om mijn moeizame week daarna dik in te halen, zodat ik uiteindelijk op 25 november de 50.000 bereikte. Natuurlijk heb je daarna alle tijd om het verhaal af te maken, maar ik had er geen zin meer in en zodra dat magische getal op mijn beeldscherm verscheen, breide ik er een einde aan. Aan het verhaal, bedoel ik.

2010

Aan het eind van die 50.000 woorden had ik er helemaal genoeg van, maar dat neemt niet weg dat ik wel heb genoten van het hele schrijfproces. In 2010 klom ik dus weer in de pen, wederom met een plot, al was dat dit keer lang niet zo duidelijk als het jaar ervoor. Maakt niet uit. Schrijven deed ik, en dit keer was ik al met twintig dagen klaar. De klus binnen dertig dagen klaren is al een hele prestatie opzich, maar in 2010 was ik al helemaal zo trots als een pauw. Al moet ik bekennen dat ik het verhaal – uit angst voor de crap die ik geschreven heb – niet terug wil lezen…

2011

Een jaar geleden zat ik weer in de aanslag en tikte ik erop los. Zonder plot, want de zomermaanden waren gevuld met een intensieve full-time stage bij Ze.nl, dus ik was te druk geweest om na te denken over wat ik in november zou gaan schrijven. En hoewel de tweede week nog steeds een bitch was, gaf ik er niet aan toe. Ik was het zat. Ik had geen zin meer. Dat gaf me de motivatie om door te tikken en op de veertiende dag de 50.000 te bereiken. Ik had het gehad en zelfs de magie leek een beetje weg te zijn. Natuurlijk was ik nog wel een beetje trots dat ik het zó snel bereikt had. Maar voldaan? Nee, dat jaar niet.

Waarom?

De vraag die ik het meest te horen krijg: waarom? Waarom zou je in godsnaam zoiets stressvols/bizars/you name it doen? Ik deed het vooral omdat ik een ontzettende perfectionist ben en het liefst ieder woord edit zodra ik het geschreven heb. De hoge druk om veel te schrijven zorgt ervoor dat ik geen tijd heb om telkens terug te gaan en te mierenneuken over iedere getypte letter. Loslaten is niet echt mijn ding, dus dat was voor mij de grote uitdaging. Er zijn genoeg mensen die het doen om uiteindelijk hun manuscript om te toveren in een boek, zoals Erin Morgenstern heeft gedaan met The Night Circus (waar over niet al te lange tijd een recensie van online komt). Sommigen doen het omdat het gewoon leuk is. En weer anderen… Goed, zo kan ik uren door blijven gaan want iedereen heeft zo zijn reden.

Hoe?

Door ijzeren discipline, vooral doen waar vrouwen heel goed in zijn (namelijk vergelijken met anderen – je krijgt bakken met motivatie als je ziet dat de ander voor ligt) en mijn geheim: Write or Die. Ik laat hem altijd staan op normal mode en op strict. Mocht ik echt een flinke schop onder mijn kont nodig hebben, dan gaat hij op kamikaze. Levensgevaarlijk, want als je dan te lang niet typt, eet hij je woorden op (idee voor als je dat ene essay ècht moet schrijven?). Reken er maar op dat je als een malle door blijft typen en dat writers block geen schijn van kans meer heeft! Maar er is meer: mensen doen word wars tegen elkaar, er zijn write-ins (waarbij mensen afspreken in een café en schrijven) en er verschijnen regelmatig mailtjes in je inbox om ervoor te zorgen dat de moed je niet in de schoenen zinkt. Kortom, het is niet alleen schrijven: als je wilt, kun je er nog veel meer uit halen.

Dit jaar niet

Vandaag is het voor een hoop weer zo ver, maar voor mij niet. Na drie keer meedoen, drie keer de 50.000 behalen en iedere keer mijn doel nog sneller bereiken dan de keer ervoor is de uitdaging weg. Toegegeven: mijn scriptie heeft ook voorrang. Neemt niet weg dat ik de National Novel Writing Month nog steeds een ontzettend leuk initiatief vind en het een hele ervaring is die ik iedereen die ook maar een klein beetje van schrijven en een uitdaging houdt, aan kan raden.

NaNoWriMo: Iets voor jou?