Categorieën
Koptelefoon op

Muse – The 2nd Law

Ik kan wel heel cliché beginnen dat ‘het lange wachten’ eindelijk voorbij is, maar… Oké, het duurt gewoon heel lang als je favoriete band een nieuw album maakt. Nu is The 2nd Law er eindelijk en weet je wat? Net zo cliché: dat lange wachten ben je bij het eerste nummer al vergeten.

Voor mij was 6 juni een doodnormale dag. Ik zat bij Journalism en ik hing niet eens de journalist uit. Nee, ik scrollde gewoon wat door Twitter en ik stopte bij de tweet van @muse. De albumtrailer was er. Geen seconde was ik vergeten dat ze met een album bezig waren, maar ineens werd het wel heel echt. Zou Muse een nieuwe weg inslaan met dubstep?

Survival

Hoe zou ik dat lange wachten overleven? Gelukkig brachten ze op 6 juni al een voorproefje in de vorm van Survival uit, wat tevens het officiële lied van de Olympische Spelen in Londen werd, zoals wij hier Sky On Fire van Handsome Poets hadden. De avond voor de release luisterde ik Survival voor het eerst op de BBC en nam het vliegensvlug op met mijn iPhone (hallo, gemiste kans als ik dat niet had gedaan, toch?). Wist ik veel dat ik de volgende dag het nummer in iTunes kon bemachtigen. Ik vond – en vind – het een tof nummer, zoals ik dat zou zeggen. Het klinkt best lekker en vooral van het wat ruigere einde ben ik fan door die heerlijk bas. Toch valt Survival een beetje tegen. Het is absoluut geen slecht nummer, maar ik mis dat echte Muse-gevoel (dat je oren haast overspoelen met die veel bijzondere klanken, weet je wel. En dat onbedwingbare gevoel dat je uit je dak wilt gaan) en het had wat mij betreft best bombastischer gemogen.

Madness

Survival wist me wel een tijdje zoet te houden, maar ik snakte toch nog steeds naar wat nieuws. Dat kwam met Madness. Nog steeds is daar niet het bombastische, maar wat houd ik van het geluid van dit nummer. Eigenlijk is het heel anders en verrassend, mèt een Muse-stempel opgedrukt. Het bestaat vooral uit een elektronische bas en Matthews stem. Ondanks dat blijft het een feest voor je oren en klinkt het helemaal niet zo simpel. Toch kon ik nog steeds geen hoogte krijgen van de rest van het album. Tot nu. Hij is er: The 2nd Law.

Dansen, dansen, dansen

Het eerste wat ik denk bij het horen van Panic Station is ‘dansen, dansen, dansen!’ Het nummer is aanstekelijk door de riffs van Matt en heeft een beat waardoor je niet stil kan blijven zitten. De terugkerende drums en bas doen een beetje denken aan de dansbare nummers uit de tijd van Madonna en Prince maar dat is helemaal niet erg, want ik hoor vooral Muse. En ik wil dansen.

Rauw

Liquid State is dat bombastische waar ik over blijf doorzeuren. Je wordt haast overvallen door ruig gitaarspel, bas en drums. Bam. Het is er. In plaats van de hoge stem die we gewend zijn van Matthew Bellamy, heeft Liquid State een heel ander stemgeluid. Rauwer. Maar hé, dat gaat op voor dit hele nummer. Heel gek is het ook niet, want dit nummer is gezongen door bassist Christopher Wolstenholme.

Kippenvel

Gelijk daarna beland je in een wereld van spanning door de strijkinstrumenten. De intro met violen bezorgt me kippenvel. Ik herken de mechanische stem van de albumtrailer en vraag me even af of het dan toch zo zou zijn. Binnen een paar seconden is mijn vraag beantwoord met muziek die duidelijk iets wegheeft van dubstep. Ik zucht van opluchting: het is niet zomaar dubstep. Het is Muse met slechts een vleugje ervan, want het geeft nog altijd dat apocalyptische gevoel (zoals ik het zou omschrijven) dat ik bij nummers als Space Dementia heb. De drums zijn indrukwekkend, maar ik ben vooral van de combi Muse-dubstep onder de indruk. Unsustainable: zou dit mijn favoriete nummer van het album worden?

Hartslag

De pianomuziek in Isolated System vind ik prachtig en het nummer doet me in eerste instantie denken aan Mike Oldfields Tubular Bells. Een mooi detail vind ik de ‘hartslag’ op de achtergrond, die als rode draad door het nummer heen loopt. Isolated System is zo’n nummer waar ik helemaal in op ga, door meegevoerd word en waar ik met volle teugen van geniet.

Doe mij deze maar

Maar we zijn er nog niet. Het album begint namelijk met een echte knaller waarvan ik zeg, doe mij deze maar als openingsnummer bij het concert! Ik kan Supremacy nu al meezingen en dit is op en top Muse (denk aan knallers als Hysteria, Uprising en Supermassive Black Hole), als je het mij vraagt. Ik zie mezelf en de rest van het publiek in het Ziggo Dome Muse al verwelkomen met dit nummer als opener van de avond. De grote held van dit nummer is toch wel Christopher met zijn fantastische bas. Aan het eind gaan ze helemaal los en ik kan maar één ding zeggen: I love it. Net als de rest van The 2nd Law, trouwens. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar Muse lijkt weer een nieuwe versie van zichzelf te hebben uitgevonden. Een verdomd goede, moet ik zeggen.

Eindelijk

We wisten het al voor de kaartverkoop voor de nieuwe tour van Muse zou beginnen: wij zouden erbij zijn. Op 12 juni kreeg ik een mailtje in mijn mailbox dat we kaartjes in de voorverkoop hadden bemachtigd. Het concert is pas 17 december en we hadden het nieuwe album nog niet eens gehoord (zelfs Survival was nog niet uitgebracht), maar hé: die kaartjes hadden we in de pocket. En The 2nd Law nu ook. Verder hang ik niet de fangirl uit, hoor.

2 reacties op “Muse – The 2nd Law”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *