Muse in de Amsterdam ArenA – The Unsustainable Tour

Vroegen we ons de vorige keer nog af hoe de mensenmassa in hemelsnaam in het Ziggo Dome zou passen, zo zagen we nu direct dat de ArenA niet uitverkocht zou zijn. Dat neemt niet weg dat ik wel verwachtte dat ze het dak (dat er met dat prachtige weer gewoon op zat, ja) eraf zouden blazen. Zelfs na drie concerten bleek maar weer dat ik geen idee had hoe ongelofelijk waar dat was.

Explosieve opening

Na een dubbel voorprogramma (met Bastille, die vorige keer ook in het Ziggo Dome waren, en Biffy Clyro, het voorprogramma in Ahoy 2009) is het publiek onrustig en hongerig naar Muse. Bij ieder dingetje – zelfs al is het maar de cameraman die in een tuigje omhoog getakeld wordt – is de anticipatie te horen en te voelen. Als de eerste tonen van “Supremacy” klinken, denk ik dan ook dat het publiek losgaat (hallo, zien ze die enorm bizarre set die op het podium verschijnt?!), maar het blijft relatief tam. Of dit komt door de keuze voor “Supremacy” als opener (wat ik fantastisch vind), de toch wel ietwat lege ruimte (nog nooit zo weinig ellebogen gehad tijdens zo’n groot concert) of dat het te maken had met het feit dat het nog zo licht is (terwijl we niet in de open lucht staan), weet ik niet, maar het publiek komt wat moeizaam op gang, iets dat weg wordt geblazen als er ineens een vlammenwolk in de lucht opgaat. Bij Muse doen ze niet aan wat lullige sterretjes. Daar doen ze aan de overtreffende trap.

Eenmaal opgewarmd

“Supermassive Black Hole” brengt daar nog meer verandering in en tijdens “Panic Station” kan niemand stil blijven staan, en zijn we allemaal even verrast als we een digitale Mark Rutte op het scherm zien dansen, zoals alleen Muse dat voor elkaar krijgt. Ik ga bij alles los, want het zijn nummers die stuk voor stuk in mijn favorietenlijstje thuishoren, zoals “Bliss.” Het publiek smult van “Resistance,” terwijl ik daarbij juist een beetje teleurgesteld ben. Ze spelen het nummer voortreffelijk – daar niet van – maar voor mij is het een beetje “we kennen ‘m nu wel.” De keuze is overigens wel begrijpelijk, want “Resistance” is geliefd bij het publiek en ik ben waarschijnlijk één van de weinigen die altijd even op gang moet komen (want eerlijk is eerlijk, de eerste keer dat het refrein uit Bellamy’s keel komt, sta ik ook gewoon te springen).

Live

Het volgende nummer, “Animals,” brengt een subtiele verrassing. De videobeelden die de schermen laten zien kennen we nog van het concert in het Ziggo Dome, maar zoals gewoonlijk is niets wat het lijkt (dat steeds weer blijkt tijdens dit concert). Mijn vriend zegt namelijk ineens dat “die man” op het podium staat. Ik kijk hem aan en ga op mijn tenen staan. Verhip. De videoclip is geen videoclip, maar live! Later in het concert zien we dit terug tijdens “Feeling Good” (topkeuze, trouwens) en “Undisclosed Desires” (nog betere topkeuze), waarbij de beelden wederom een verhaal vertellen dat de muziek perfect complementeert.

Goede keuzes

Vanaf “Knights of Cydonia” zit de sfeer er helemaal goed in. Iedereen lalt “la-la-la… la-lala-la” luidkeels mee en voor mijn gevoel is dit het nummer waar het feest echt los gaat. Gevolgd door het klassieke “Sunburn,” “Butterflies & Hurricanes,” de “Monty Jam” en “Feeling Good” voelt het oud, vertrouwd en goed, iets dat ik de vorige keer ook al zei. De nieuwere nummers vallen net zo goed in de smaak bij mij (“Follow Me,” “Liquid Sate,” en natuurlijk “Madness”), en het eerste gedeelte van het concert wordt afgerond met “Time Is Running Out” (één van de grote knallers) en “New Born.”

Onverwacht

“Unintended” had volgens mij niemand verwacht. Ik in ieder geval niet, en aan het groeiende volume van het publiek te horen ben ik niet de enige. Ineens verschijnt er “iets” vanachter het podium. Langzaam maar zeker zien we een doorzichtige luchtballon die een gloeilamp blijkt te zijn, speciaal voor tijdens “Blackout.” Nooit eerder hoorde ik dit nummer live, maar wat geweldig om dit de eerste keer zo mee te maken! Alsof de ballon op zichzelf niet bijzonder genoeg is, komt er ineens een meisje uit gerold. Al zwevend tuimelt ze gracieus in de lucht rond. Niet dat veel mensen dat werkelijk zien, want iedereen is veel te druk met foto’s maken van dit verrassende tafereel.

Springen, springen, zingen

Na “Guiding Light” en “Undisclosed Desires” komt er een megarobot op het podium en iedereen weet hoe laat het is: “Unsustainable,” met zijn dubsteb invloeden. Een bizar nummer met een net zo bizar rekwisiet. Het feestje wordt afgerond met “Plug In Baby” (springen, springen, zingen) en “Survival.” Tenminste, dat denken we. “Survival” is namelijk een perfecte afsluiter, maar dat zou ook voor het daaropvolgende “Uprising” kunnen gelden. Uiteindelijk is het “Starlight” waar de show waardig mee besloten wordt. In tegenstelling tot de vorige drie concerten, zijn er geen duidelijke encores. Geen geroep tussendoor, geen afscheid, terugkomst en de hele mikmak. Gewoon een megaconcert met een staande ovatie. Dat doen ze even.

Podiumpresentatie

Over “ze” gesproken: ik moet heel eerlijk bekennen dat ik niet zo goed weet hoe hun podiumpresentatie is, want daar kan ik letterlijk niets van zien. Gelukkig hangen er schermen, maar daarmee heb ik geen idee of Matt Bellamy net zo wild over het podium heen rent als altijd, om maar iets te noemen (al ga ik er wel vanuit). Wel is de montage van de camerabeelden dik in orde en, hoewel het waarschijnlijk geen livebeelden zijn (maar dit zeker wel zo leek), is het kaleidoscoop-effect tijdens “Uprising” heel tof.

Geen fan van de ArenA

Minder tof is de ArenA. Als iemand het had over “de goede akoestiek” in het Ziggo Dome, dan wist ik niet zo goed waar ze het over hadden. Zo hoorde het toch? Maar nu ik in de ArenA ben geweest, begrijp ik precies wat ze bedoelden. Hier is de akoestiek namelijk behoorlijk slecht. Klanken en lagen zijn vaak moeilijk te onderscheiden en dat is natuurlijk doodzonde, zeker bij een band die live zo steengoed is als Muse. Verder ben ik sowieso niet heel enthousiast over de ArenA: zo wordt er verteld dat je vooraf het parkeergeld kan betalen, maar zonder erbij te vermelden dat je dit in de parkeergarage moet doen alvorens de ArenA te betreden, en die geldpasjes van €10, €20 of €50 kun je nooit opgebruiken met die rare bedragen voor eten en drinken (wat is er mis met muntjes?).

Overtroffen

Dat neemt niet weg dat het een fantastisch concert is. In mijn ogen is dit niet de beste setlist – dat was de vorige keer namelijk al – maar ik ben op geen enkele manier teleurgesteld. Sterker nog, ik ben juist ontzettend verwonderd over de verrassingen die zich op en met het podium afspeelden, want die vuurbal aan het begin, de zwevende gloeilamp en megarobot waren wel het laatste dat ik verwacht had. Muse blijft, zelfs na vier concerten, verrassen, groeien en overtreffen. Ik blijf erbij: als je ook maar een beetje van de muziek van Muse houdt, dan loont het zich om naar een concert te gaan. Het is meer dan alleen muziek en entertainment. Het is een ervaring. En genieten. Genieten.

Waardering:

Setlist

Klik op de titel voor een filmpje van dat nummer tijdens het concert (wederom geen eigen filmmateriaal – daar had ik net als vorige keer geen tijd voor tijdens het springen en zingen).

1. Supremacy
2. Supermassive Black Hole
3. Panic Station
4. Bliss
5. Resistance
6. Animals
7. Knights of Cydonia
8. Dracula Mountain
9. Sunburn
10. Butterflies & Hurricanes
11. Monty Jam
12. Feeling Good
13. Follow Me
14. Liquid State
15. Madness
16. Time Is Running Out
17. New Born
18. Unintended (B-Stage)
19. Blackout (B-Stage)
20. Guiding Light (B-Stage)
21. Undisclosed Desires (B-Stage)
22. The 2nd Law: Unsustainable (Encore)
23. Plug In Baby (Encore)
24. Survival (Encore)
25. The 2nd Law: Isolated System (Encore 2)
26. Uprising (Encore 2)
27. Starlight (Encore 2)