Miscommunicatie

Communiceren. We doen het de hele dag door dankzij social media en de beschikbaarheid ervan op praktisch iedere telefoon die geen Nokia 3310 meer is. Sowieso: dankzij die mobiele telefoons zijn de traditionele briefjes die je aan elkaar doorgaf uitgestorven en met slechts twee vingers houd je je vriendinnen tegenwoordig van alles op de hoogte. We communiceren als de beste.

Altijd en overal

Toegegeven, soms gaat dat een beetje verkeerd dankzij één klik op het verkeerde knopje, maar dat is weer een heel ander verhaal. Over het algemeen is iedereen altijd en overal bereikbaar, of dit nu via sms, WhatsApp, e-mail of de Facebook-chat is. Als we het tweede WhatsApp-vinkje zien en niet tien seconden later een respons hebben, appen we van ongeduld nog een keer. Nou ja, ik niet, maar dat is ook de reden dat ik dit weet. Communiceren lijkt haast ons leven overgenomen te hebben en we zouden in theorie allemaal experts moeten zijn.

Mijn skills

Zeker ik was ervan overtuigd dat ik de nodige skills bezit op dat gebied. Ik ben graag degene die het mailtje rondstuurt om alles te regelen, die zorgt dat er afspraken gemaakt zijn en meer van die dingen. Kun je wel aan mij overlaten. En dus communiceerde ik erop los toen ik met spoed iemand ergens voor nodig had; ik stuurde zelfs een sms’je dat ik een mailtje gestuurd had. Ik bedoel maar. Later beloofde ik op Facebook (ja, ook nog) dat ik zou laten weten wat voor resultaat ik behaald had.

Goede communicatie

Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde trots als een pauw een sms’je met mijn cijfer. Je snapt dat de verbazing nog groter was dan toen ik mijn cijfer kreeg terwijl ik het antwoord las: “Denk dat u een verkeerd nummer heeft, heb al eerder een sms ontv over hunger games. Geb geen idee waar dit over gaat Mvg.” Daar zat ik dan met mijn “goede communicatie,” maar zonder juist telefoonnummer.

Mailcommunicatie

Ook toen ik op mijn nieuwe uni met mijn nieuwe groepje vol mensen die ik niet kende in contact moest komen (want ja, ik zat tijdens het introductiecollege vast in de trein dankzij miscommunicatie bij de NS), communiceerde ik erop los. Ik plukte hun studentmailadressen uit de lijst en regelde het allemaal wel even met mijn kersverse teamgenootjes na wat over-en-weer mailen. Eén iemand reageerde niet, maar het feit dat we de maandag erna braaf onze eerste groepsbespreking hadden lijkt me bewijs genoeg voor een succesvol communicatieproces.

Gewoon nog niet gelezen

Ik vertelde dat meisje gisteren dan ook op de Facebook-chat, vol enthousiasme, dat ik ons hele groepje even een overzichtelijk mailtje gestuurd had. “Naar welk adres?” vroeg ze. Naar haar studentmail natuurlijk, gezien ik geen ander adres heb. Ik dacht dat ze die gewoon nog niet gelezen had.

Je raadt het al. Dat “overzichtelijke” mailtje van mij is nooit aangekomen, en die hele mailwisseling tussen mij en alle andere groepsgenootjes zitten nu dus in de mailbox van totaal iemand anders. Over miscommunicatie gesproken.