Mensen zijn geen huisdieren

Ik stond laatst in de dierenwinkel te kijken naar halsbanden en zag me toch een prachtexemplaar hangen. Hij matchte perfect met mijn ogen!. Ik kon niet wachten om ‘m uit te proberen en thuis bewonderde ik het resultaat. Wauw! Met die nieuwe halsband om kon ik tenminste weer over straat.

Ik zit televisie te kijken en mijn oor jeukt. Met mijn voet krab ik ongegeneerd achter mijn oren. Oh, volgens mij ben ik een beetje vies… Van het krabben ga ik door naar mijn been likken, om daarna weer op de bank te ploffen. Wat is het warm! Ik hijg me suf (inclusief wat kwijl).

Ander scenario

Dit scenario had er ook heel anders uit kunnen zien. We gaan weer terug naar de dierenwinkel, naar die halsband. Ik heb er zo een met steentjes. Ik bedoel, Beike verdient wel een beetje bling, toch? Wanneer ik me omdraai valt mijn oog ineens op iets anders dat echt té schattig is om te laten liggen. Met een goed gevulde tas verlaat ik de winkel weer.

Baby

“Kijk eens wat ik voor je heb!” roep ik als ik thuis ben naar mijn kindje. Ik weet precies wat zijn smaak is en doe hem de blinghalsband om, trek hem het jasje en broekje aan. Wát een plaatje! De tranen springen in mijn ogen. Het leek wel gisteren dat hij nog mijn kleine, lieve baby was. Ik zucht. Wat worden ze snel groot…

Glitterjasjes en -tasjes

“OMG, mijn kleine baby wordt al zo groot! Hij heeft zijn eerste tandje verloren,” zijn berichten die soms ineens op social media opduiken. Het zijn dingen die ik in het openbaar hoor, bijvoorbeeld als ik weer iemand met een chihuahua zie rondlopen. Want ja, vooral chihuahuas worden zó groot. En omdat honden, katten, konijnen en kippen het vast koud zullen hebben met hun dikke, pluizige vacht of veren, moeten we ze echt warm aankleden met glitterjasjes. En die poten, tsja. Die hebben ze vast niet gekregen om mee te lopen, dus die handtas hebben we ècht nodig om onze hond (of kat of parkiet) in te dragen.

Huisdieren en mensen

Zeg nu zelf: jij gaat toch ook niet naar de dierenwinkel voor een halsband? Om jezelf met een pipetje antivlooienmiddel toe te dienen? Of op handen en knieën door het leven? Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Mensen zijn geen huisdieren. Moeten huisdieren dan wel ineens als ‘mensen’ door het leven gaan omdat ze het niet uit kunnen spreken? Daar gaan mijn oren nu van jeuken. Poes is geen kind. Poes haalt graag kattenkwaad uit en zit graag in tassen. Gewoon, omdat hij een kat is en katten dat nu eenmaal doen. Niet omdat ik naar ‘m koer alsof ik ‘m zelf uitgeperst heb. Trouwens, ik heb niets tegen mooie halsbanden, hoor. Maar je snapt mijn punt.