Categorieën
Genieten

Maarten van Roozendaal – De Gemene Deler

Ik weet helemaal niet wat ik kan verwachten op het moment dat ik in de zaal ga zitten, behalve dat hij Maarten van Roozendaal heet en muziek maakt. Het eerste dat me opvalt is zijn enorme bos haar en dat de eerste tonen die hij daar op zijn piano speelt een grote verrassing zijn.

Vlot èn serieus zijn de klanken die zijn vingers uit de piano laten komen en ze trekken mijn aandacht. Dan zijn ze zacht en voorzichtig, vervolgens weer harder en ruiger. Daar verrassing twee: Maarten begint te spreken en ratelt feit na feit op, dingen waar ik nooit bij stil sta. En ik maar denken dat ik naar een voorstelling met alleen muziek en zang ging.

Foto: Govert de Roos

Rode draad

De beginklanken gecombineerd met feitjes (wist je bijvoorbeeld dat we acht keer in ons leven verhuizen? Dan heb ik nog zeven keer te gaan) blijken de rode draad te zijn van de voorstelling. Daartussenin zitten inderdaad muziek en zang, zoals ik verwachtte. Van korte liedjes (feitje: na vijftig seconden zijn we onze concentratie kwijt, dus Maarten heeft zijn programma daarop aangepast) tot wat langere liedjes, al ben ik eerlijk gezegd geen seconde mijn aandacht verloren.

Dynamisch en eigenzinnig

Maarten van Roozendaal zingt Nederlandstalig, maar gelukkig niet van het soort “Heb je even voor mij.” Dat past ook helemaal niet bij de man die achter de piano zit. Hij is geen brave pianist, maar één die een geheel eigen stijl heeft. Ik ben geen expert op het gebied van pianomuziek, maar het valt me gelijk op dat ik klanken en combinaties hoor die ik totaal niet verwacht, die niet logisch lijken, maar die me tegelijkertijd als muziek in de oren klinken. Daarbij stel ik me bij piano toch een redelijk statisch optreden voor: de pianist en zijn muziek. Maarten echter maakt er een show van door zijn dynamiek, de bewegingen met zijn benen en hoe hij zijn hand regelmatig door een wilde bos haren haalt. Ik zei al dat ik braaf vanaf moment één niet vond passen. Nee, ik ga voor eigenzinnig: dat omschrijft de muziek en de persoonlijkheid achter de piano.

Bart heeft een fiets gekocht

Dat omschrijft ook de woordkeuzes taalgebruik in zijn teksten. Nèt even anders en daardoor interessanter. Mijn favoriete lied van de voorstelling is Bart Heeft een Fiets Gekocht. Dit is niet alleen een lied; Maarten gaat er voor zitten en vertelt ons het verhaal van Bart, en laat tussen de regels door ook wat van zichzelf en zijn blik op de wereld zien. Maarten zit daar en ik hang aan zijn lippen. Alsof ik gewoon een kopje thee met hem zit te drinken, in plaats van dat ik in een volle zaal in de Flint zit. Het heeft echt zo’n gezellig huiskamergevoel. Dan heb ik nog niet eens genoemd dat Maarten een bijzonder fijne stem heeft om naar te luisteren: diep, kalm en duidelijk.

Dierenlied

Ook bijzonder (en verrassend!) is het dierenlied. Tenminste, voor mij ging het lied over dieren. Voor een deel van de zaal ging datzelfde lied over de eerste liefde, jaloezie of kanker. Maarten zei dat we allemaal ons eigen lied zouden maken. De vraagtekens verschenen gelijk boven mijn hoofd, maar het werd me algauw duidelijk toen hij zelf begon te spelen en zingen. Doordat ik er zo op gefixeerd was dat ik een dierenlied zou maken, klonken de geluiden die hij maakte als dierengeluiden. Wat het brein al niet kan doen! Tot een onverwachte klank, waardoor ik (en met mij veel andere mensen in het publiek) in lachen uitbarstte. Ook lag ik dubbel bij het lied over zijn buren, dat eerder over onze eigen buren leek te gaan.

Geraakt

Natuurlijk was het niet alleen maar lachen en vrolijkheid. Een van de nummers ging over een dochter die niet zag hoe mooi ze was, gezongen vanuit het oogpunt van haar vader. Ineens herkende ik niet onze buren, maar vooral mezelf in de dochter. Dat raakte me heel erg, en geeft tegelijkertijd aan dat Maarten een mooie balans in zijn show heeft. Sowieso lijkt alles in balans: korte en lange nummers, lachen en bewust worden van, praten en zingen. Er is maar één ding niet in balans en dat is de duur van de show.

Genieten

Een uur en een kwartier later weet ik dat hij Maarten van Roozendaal heet en vol verrassingen zit (al kwam dat natuurlijk ook een beetje doordat ik er blanco naartoe ging). Dat één man en één piano voor bijzonder entertainment kunnen zorgen waar het hele publiek van leek te genieten. Ik zat er helemaal in, net zoals je dat bij een film of boek ervaart en was dan ook teleurgesteld toen het afgelopen was. Veel te snel, als je het mij vraagt. Nieuwsgierig geworden? Kijk dan vooral even op de website want Maarten van Roozendaal is nog tot en met 28 februari te bewonderen met zijn show De Gemene Deler. Wat mij betreft echt een aanrader.

3 reacties op “Maarten van Roozendaal – De Gemene Deler”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *