Klerecaptcha

Neem nu eens zo’n zondag als vandaag. Het is koud buiten en je bent wel toe aan wat ontspanning. Wie weet word je ook nog wakker met een brak hoofd. Met een dekentje hang je op de bank terwijl je je favoriete blogs leest. En dan kom je er weer één tegen: zo’n klerecaptcha.

Vooral als het met bakken uit de hemel komt vind ik het heerlijk om me op de bank te installeren, het liefst met alles binnen handbereik. De bank ligt dus volgebouwd met mij, mijn blankie (deken), MacBook Air, iPhone, eReader of boek (of allebei) en soms ook nog de nodige bollen wol en haak- of breispullen. Kop thee erbij en je hoort me de hele dag niet meer.

Comments

De kans dat ik ook werkelijk alles om me heen gebruik om me te vermaken is klein, vooral als ik aan mijn blog aan het werken ben of eindelijk eens al die andere blogs bij kan lezen. En hé, soms heb ik nog wat te zeggen ook en typ ik gretig een comment. Vaak veel te lang natuurlijk, want ik ben een vrouw en waar mannen zouden zeggen: “leuk,” komt er bij mij nog een half A4-tje bij. Als ik dat verhaal dan eindelijk getypt heb, klik ik op “verzend.”

Best fijn

Soms verschijnen ze in een nieuw scherm, soms staan ze er direct onder. Niet dat het uitmaakt, want ze blijven irritant: captcha’s. Completely Automated Public Turingtest to Tell Computers and Humans Apart, beter bekend als spam-uitroeier. Toegegeven, ik ben best blij met de captcha onder mijn contactformulier want ik kreeg gemiddeld twintig tot zestig spamberichtjes in mijn mailbox. En ik maar telkens blij zijn als ik het bekende “pling!” hoorde, om vervolgens teleurgesteld te worden door vertaalmachine-Engels dat echt om te janken is, als een berichtje überhaupt al meer inhoud bevat dan willekeurige (vaak ook nog onbegrijpelijke) tekens.

Invullen

Terug naar die comment en vooral de captcha die ik in moet vullen. Het plaatje is overduidelijk en even vraag ik me af of computers dit niet ook makkelijk kunnen ontcijferen. Ik typ het over en druk nogmaals op “verzend.” Ik wil al bijna de website wegklikken, maar wacht net lang genoeg om te zien dat er iets fout is gegaan. Ik zou toch niet wéér Luara getypt hebben in plaats van Laura? Maar nee.

43538495 pogingen later

“Verdorie,” mompel ik bij de miljoenste poging. Gelijk bedenk ik me dat het maar goed is dat mijn moeder niet naast me zit, want die zou gelijk zeggen dat ik niet zo opgevoed ben. Ben ik ook niet, maar die captcha’s halen het bloed onder mijn versgelakte nagels vandaan. Die dingen zouden het onderscheid moeten maken tussen robots en mensen, maar ze lijken niet eens het onderscheid te kunnen maken tussen het plaatje en de exact gekopieerde tekens die ik ingevoerd heb, laat staan dat ze me voor mens aan kunnen zien. Ineens zie ik dat er nóg een plaatje naast zit met een minuscuul teken. Ik voeg er een spatie en dat teken eraantoe. Ein-de-lijk.

Ik snap het best hoor, want wie zit er nu te wachten op tweeduizend spamberichten? Maar toch: klerecaptcha’s.