Kattencolumn

Als mensen klagen over hoe zwaar hun leven is, dan moeten ze eens kijken naar mijn leven. Gelukkig heb ik nu de kans om dat eens uit de doeken te doen dankzij het meisje (je weet wel, Laura). Dat zware leven van mij  begint ’s ochtends al.

Iedere ochtend weer moet ik vroeg op om in de gaten te houden of ze al wakker zijn, mijn mensen. Zo ook vanochtend. En morgenochtend. Ja, ik moet ze echt nog opvoeden.

“Kom, doe een badjas aan en geef me eten!” (vertaling voor mensen: “Maaauwriauw!”) roep ik zodra ik een geluid uit hun kamer hoor komen. Ik klop op de deur. En nog een keer, maar er gebeurt weinig. Dan komt de mannenmens uit de kamer en hij beweegt zijn mond, waar rare geluiden uitkomen. “Ik heb geen flauw idee wat je zegt,” zeg ik tegen hem. Hij doet weer hetzelfde en lacht er blij bij: “Miauw.” Ik vraag me echt af wat er in zijn hoofd omgaat.

Actie

Tijd voor actie. Hij heeft me gezien dus ik doe het voor en storm naar beneden. Hé, wat doet ‘ie nou? “Je moet hierheen!” roep ik, en hij doet dat gekke “miauw” weer. Hij is verdwenen in een andere kamer – ik mag trouwens niet in die kamers komen. Als ik dat doe, sturen ze me weg. Ik heb ze dat nog niet af kunnen leren. Ah, daar is de blonde. Ik vlij me tegen haar been aan en ze aait me. “Ja, leuk allemaal, maar schiet nu toch eens op!” schreeuw ik haast.

Dutje

Als ik eindelijk ontbeten heb, is het tijd voor een dutje. Ik bedoel, al die inspanning die ik net geleverd heb… Uitgeput ben ik. Ik nestel me lekker op de bank. Oh, ze gaan allebei weg. Wat een rust… Na een tijdje hoor ik gerommel en ineens is het meisje er weer. Ze koert wat rare geluiden naar me en aait me. Ik negeer haar – weet je wel niet hoe moe ik nog ben? Ze laat me met rust en gaat achter dat ding op tafel zitten. Er komt herrie uit. Hoe kom ik hier ooit aan wat rust toe? Ik zie geen andere keuze en vlucht naar boven. Daar nestel ik me in mijn doos. Comfortabel? Misschien niet optimaal, maar wat moet ik dan?

Speeltijd

Aan het eind van de middag herhaal ik mijn ochtendritueel. Ik verlies ze geen moment uit het oog en overlaad ze met kopjes en praat erop los. Het duurt een paar uur voordat ze werkelijk naar me luisteren, maar dan heb ik ook wat: avondeten. Daarna is het tijd om te sporten en klim ik lekker in mijn paal. Ja, ik doe aan klimmen. Hé, wat is dat daar? Ik zie, hoor en voel iets onverklaarbaars onder me. Ik kijk en kijk, maar ik snap het niet. Is het een beestje? Is het een tas? Nee, het is… En ik lik mijn poot.

Moe

Na het eten en die drie minuten spelen moet ik toegeven dat ik weer moe ben. Soms ga ik bij mijn mensen op schoot liggen, maar dat is na een tijdje ook behoorlijk vermoeiend. Al dat spinnen… Dan nestel ik me maar weer in mijn mandje. Ja, het leven van een kat, dat is wat. Maar onthoud: je poot likken is de oplossing voor alles.