Kartonyoghurt

Knorrig zat ik op vrijdagavond aan een essay waar ik al de hele week aan had gewerkt (en dat ik normaal gesproken in drie dagen wel af zou hebben). Zo’n essay dat maar problemen blijft opleveren, geschrapt wordt, geschreven wordt, geschrapt wordt, en zo gaat het maar door. Geen beter medicijn dan een bak yoghurt met verse aardbeien, toch?

Ik had zeeën van tijd voor mijn twee laatste essays, maar als je schip blijft zinken en die reddingsboei maar niet in het water gegooid wordt, dan schiet je alsnog weinig op. Een 1.500-woorden essay is normaal zo gepiept. Je kan immers amper iets vertellen in zo weinig woorden. Meestal is één dag voorbereiding, één dag schrijven en één dag corrigeren voldoende voor een goed cijfer, maar ik staarde na een week werk nog steeds naar mijn computerscherm. In het ene bestand een onvolledige eerste versie, waar ik vastliep op het laatste gedeelte. Het andere bestand een geheel nieuwe versie, slechts 300 woorden. En in mijn hoofd een enorme chaos: veel ideeën, te weinig ruimte en nog steeds het eeuwige probleem: ik heb genoeg overeenkomsten, maar het moet comparative zijn. Ik kon mijn geluk niet op toen het toetjestijd was en ik die aardbeien waar ik mij zo op verheugde zou kunnen verorberen.

Sojayoghurt

Dat ik dit voor het eerst zou doen met sojayoghurt (of dat ik überhaupt voor het eerst in mijn leven sojayoghurt zou eten) deed me niet zo veel. Ik had geen verwachtingen, het zag er immers uit als normale Campina vanilleyoghurt en er konden aardbeien in. Tevreden bracht ik mijn vriend mijn normale yoghurt waar ik tijdelijk vanaf zie omdat ik denk mogelijk een lactose-intolerantie te hebben (en dus tijdelijk lactosevrij ga eten om dit te testen), en ging zelf aan tafel zitten met mijn bakje sojayoghurt en heerlijke aardbeien.

Aardbeien: Een smaakpapillenpretje

Altijd als ik aardbeien eet is het zo’n soort van vuurwerkmoment, al helemaal als het van die kleine, zoete, knalrode juweeltjes zijn. Het is de smaak van zomer en de smaak van het lekkerste fruit ooit. Suiker is niet nodig. Slagroom is niet nodig. Gewoon een pure aardbei. Dat is alles wat ik nodig heb voor een smaakpapillenpretje.

Misschien vraag je je af waarom ik er dan yoghurt bij deed. Een andere verklaring dan “anders eet ik de hele bak aardbeien in één keer leeg” heb ik niet (geloof me, dit is echt een keer gebeurd. Wist ik veel dat die bak voor mijn opa bedoeld was). En yoghurt is lekker fris, dus waarom niet?

Karton

Nou, omdat sojayoghurt naar karton smaakt en dan bedoel ik niet die smaak die je vroeger kreeg als dat laatste beetje vla uit het pak werd geperst. Nee, echt karton. Dan kun je nog de lekkerste aardbeien erdoorheen doen en een halve kilo suiker erbij gooien terwijl je zelden suiker eet, die kartonsmaak is verschrikkelijk. Die bloemkool zonder kaas was prima te doen, maar dit? Letterlijk alsof ik vloeibaar karton zit te eten, en dat vind ik dus niet te pruimen. Dit is geen sojayoghurt, maar kartonyoghurt! Misschien was een groot pak kopen wel ietwat ambitieus.

Geen tongstrelend tafereel

Nu snappen jullie dus waarom dit stukje over eten niet bij tongstrelende taferelen staat. Dat was het namelijk niet. Het enige dat ik wilde was mijn tong uitsteken, weg, weg met die vieze smaak. Als ik dacht dat het zou wennen, dat doet het niet. Mijn geliefde muesli-ontbijt werd met het zuurste gezicht (nog erger dan wanneer ik een te licht biertje proef) en met moeite opgegeten. Daarbij: zal ik ooit afscheid kunnen nemen van buffelmozzarella, mocht het ècht nodig zijn?