Categorieën
Weet je nog

Je verjaardag vroeger

Je verjaardag vroeger

Weet je nog, toen je echt weken (maanden) aftelde naar je verjaardag en niet kon slapen van de zenuwen omdat je wist dat er ’s ochtends plotseling slingers zouden hangen? Om nog maar te zwijgen over de cadeautjes (zou je echt een fiets krijgen, of toch dat Barbiehuis?) en natuurlijk de taart.

Ieder jaar weer was ik op van de zenuwen als er nog maar één vakje open was op de kalender die mijn moeder eind juni voor mij maakte, zodat ze me niet iedere dag hoefde te vertellen hoe lang het nog duurde voor ik jarig was. Ze maakte zelfs kleine tekeningetjes op de dagen dat er iets bijzonders was. De kalender werd op de deur van onze kelder geplakt (toevallig de rechterdeur op de foto hieronder) en iedere dag mocht ik een vakje door kruisen. De avond dat ik naar bed ging met dat ene vakje nog open was zo’n avond waarop ik niet kon slapen. Zo’n avond waarop ik telkens in mijn bed ging staan en achter het gordijn gluurde (“Laura, ga slapen!”).

De enige keer dat ik nog wel kon slapen op mijn verjaardag.

Eindelijk jarig!

De volgende ochtend werd ik om zeven uur al gebeld door mijn opa, om mij te feliciteren. Daarna kwam ik dan beneden en was het hele huis versierd met slingers en vlaggetjes, hing er zo’n “Hiep Hiep Hoera” slinger en stond er een cadeau in de kamer. Dat was meestal iets groots, zoals een fiets of skeelers, gezien je die dingen nogal snel ontgroeide. Voor ontbijt had ik eigenlijk geen tijd, want jongens, er moest gefietst en geskeelerd worden.

Cadeautjes krijgen

’s Middags niet: dan kwam de visite en moest ik een beetje thuisblijven. En hoewel je natuurlijk dolgraag met je vriendjes en vriendinnetjes speelt als je klein bent, die cadeautjes zijn altijd net een beetje belangrijker en interessanter, dus zo’n probleem was het niet om mijn sociale activiteiten te staken. Wonder boven wonder kreeg je bijna altijd de dingen die je gevraagd had. Hoe was het mogelijk?

Wensen

Dan nog de taart. Zo’n slagroomtaart met jam ertussen en een chocolaatje erop. Ik moet er nu niet meer aan denken, maar wat was dat toen lekker. Van taarten met sneeuwwitje erop tot een heuse paardenwei: altijd kreeg ik weer iets speciaals. De kaarsjes uitblazen was ook zoiets dat op wonderbaarlijke wijze altijd in één keer lukte waardoor je een wens mocht doen (mijn kinderwens: “Dat opa en oma in Nederland komen wonen” kwam uiteindelijk zelfs uit) en daarna zo’n heerlijk stukje (of twee) mocht verorberen. Een extra snoepje hier en daar, en ’s avonds ook nog eens iets als friet of net waar jij als jarige job zin in had.

The after party

Maar het mooiste was nog de dag erna: de dag waarop je pas echt goed zag wat je allemaal gekregen had (de nieuwste Shelly die je zo graag wilde, OMG!) en er werkelijk mee kon spelen zonder dat je taart moest eten, weer wat slobberkussen op je wang gedrukt kreeg, terug moest omdat je in je enthousiasme was vergeten “dankjewel” te zeggen. En natuurlijk voordat je jarig was, trakteren op school. Waarbij je zo’n maffe muts op je hoofd kreeg en waarbij je ouders ieder moment wilden vastleggen (print èn video), waardoor we nu heerlijke kinderfoto’s hebben voor blogjes als deze. Fijne tijden.

Trakteren bij de peuterspeelzaal Trakteren bij de peuterspeelzaal

2 reacties op “Je verjaardag vroeger”

Superleuke foto’s! Ik telde nooit echt af, maar de rest is echt heel herkenbaar, haha. Verjaardagen zijn nu vooral veel werk (wie onderhoudt het bezoek en regelt/bakt de taart nu?), maar nog steeds gezellig 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *