In de hondenhemel

Anderhalve week geleden, op vrijdag 25 april, ging mijn telefoon over – mijn moeder. Ik hoor aan haar stem dat er iets mis is, maar wat ze gaat zeggen, zie ik niet aankomen: “Meisje, als je Beike nog wilt zien, moet je NU naar de dierenarts komen.”

Moe en uitgeput

Twintig minuten later rijden mijn vriend en ik de parkeerplaats op, waar mijn vader op een bankje zit en Beike opkijkt, zacht met zijn staartje zwiept. Maar daar blijft het ook bij. Hij lijkt het fijn te vinden om geaaid te worden, geknuffeld te worden, maar hij is niet enthousiast en lijkt moe en uitgeput. Dat is ook niet zo gek, want, zo vertelt mijn vader, Beike heeft bloed in zijn buik en dat kan twee dingen betekenen: zijn milt (die hij prima kan missen) of tumoren (onze grootste nachtmerrie).

Een paar dagen eerder

Papa en ik zitten daar met zijn tweeën met Beike. Papa had vijf dagen ervoor, op zondag, nog met Beike gefietst. “Hij rende rond als een jonge god,” vertelt hij. Ikzelf was op woensdag nog langs geweest en met hem gaan wandelen, zoals altijd. Toen vond ik hem al sloom; hij wilde niet echt meelopen en bleef meerdere malen net iets te lang naar mijn zin staan. Want het was wel wat warmer, en warmte was nooit zijn ding, maar zelfs met een dikke dertig graden had ik hem levendiger, snuffeliger en vlotter gezien. Ik kwam tijdens dat rondje nog iemand tegen. “Gaat het wel goed met Beike?” waarop ik zei dat het de warmte was, want daar hield ‘ie niet van. Maar ik vond hem opvallend traag, lusteloos zelfs en vroeg het later aan mama. De warmte, dachten we allebei.

Bang

Dus daar zitten we die vrijdag, slechts twee dagen na die wandeling, bang voor wat gaat komen. De dierenarts is inmiddels klaar voor de operatie en komt Beike halen. We lopen mee naar de behandelkamer, waar we hem geruststellen terwijl hij een infuus in zijn poot krijgt. Een laatste aai en omhelzing voor hij onder narcose gaat. Al snel valt hij in slaap en lopen papa en ik de operatieruimte uit, naar mama, niet wetende of we Beike nog terug gaan zien.

Hoop

Ieder uur dat verstrijkt geeft ons hoop en na drie uur gaat de telefoon. De dierenarts heeft de milt met daarop een tumor ter grootte van een tennisbal verwijderd en de rest van Beikes buik lijkt schoon. Zodra hij uitgeslapen is, mogen we hem ophalen en vooral vertroetelen en in de watten leggen, want zo’n operatie is niet niks (vertel dat Beike maar: die wilde gewoon “even” in de achterbak springen terwijl hij nog suf van de narcose was). Biopten van de tumor en milt worden nog opgestuurd, zodat we weten of het goed- of kwaadaardig is, maar als het meezit (oftewel, goedaardig) en hij gewoon goed herstelt, zullen we nog een paar jaar kunnen genieten. Die middag “wandelen” we zelfs alweer een stukje. Nog niet van harte, maar het geeft ons hoop. Beike kwispelt zelfs als hij die mevrouw weer tegenkomt. “Maar het komt weer goed,” vertel ik haar.

Niet meer

Maar al onze liefde, knuffels, goede zorgen en gekookte kipfilet met sperziebonen mochten niet baten. Op zondagavond kreeg Beike moeite met gaan liggen en kreeg hij een hogere dosering pijnstilling voorgeschreven van de dierenarts, die op haar vrije zondag belde om te vragen hoe het ging. Op maandagochtend (de 28e) belde ik mijn ouders weer voor de miljoenste keer. Ik weet niet eens meer wat mama precies gezegd heeft. Alleen het telefoontje dat ik erna pleegde staat in mijn geheugen gegrift: rond lunchtijd, toen ik weer belde omdat ik plotseling het gevoel had dat het niet goed was, en mama zei: “Beike is er niet meer, liefie,” en we samen alleen maar konden huilen.

Beike is vlak voor dat telefoontje overleden, vlak nadat papa hem had neergelegd omdat hij bijna door zijn poten zakte van vermoeidheid en in de korte tijd waarin hij even helemaal alleen was. Hij was gewoon op, kon niet meer. Wat we toen nog niet wisten, is dat de verwijderde tumor superkwaadaardig was en dat Beike grootcellige, snelgroeiende leukemie had. Dat het beter is zo, omdat hij geen lange lijdensweg heeft hoeven hebben, hij waarschijnlijk geen pijn had dankzij de pijnstilling en hij op een relatief vredige manier zelf ingeslapen is.

In de hondenhemel

Ik hoop dat mijn beste vriendje in de hondenhemel is. Met veel bos, want daar uren rondstruinen en snuffelen deed hij het liefst. Met veel sperziebonen, want die vond hij het lekkerst (en droge kapjes brood voor het ontbijt). Met veel stofzuigers, want als jij de stofzuiger pakte, stond hij al klaar om gestofzuigd te worden. En veel fruit (bananen waren favoriet. ’s Avonds ging hij voor de fruitschaal zitten, net zo lang tot jij een banaan nam en hem ook een klein stukje gaf) en knuffels (“puppy’s”), waarmee hij zo trots aan kwam zetten als je thuiskwam.

Want dat zijn de dingen die wij nooit zullen vergeten. Altijd een lief, levendig hondje geweest vanaf moment één, toen ik (brugpieper) uit school kwam en hem in zijn mandje zag liggen, maar ook nog in de laatste weken, als ik dan weer een keer bij mijn ouders kwam. Dat hij altijd kwispelend op je staat te wachten en je met zo veel enthousiasme begroet (door het dolle heen zelfs). Dat je de hele dag door poten van hem kreeg of er ineens weer een “puppy” op schoot lag. Of op tafel. Of dat hij liefdevol je pantoffel had uitgelikt of je hand vlak voor je wegging (“Mag ik een kusje?” *Lik op hand*). En dat hij het laatste stuk van de wandeling vol trots met de riem in zijn bek naar huis liep.

Dat zijn allemaal dingen die we gaan missen. Die we nu al missen. Dag lief vriendje.

Beike 02/10/2003 – 28/04/2014

Met extra veel dank en credits voor de eerste en derde foto, gemaakt door Bonnie van den Born van Bonfoto tijdens een fantastische shoot afgelopen augustus, waardoor we prachtige herinneringen hebben aan Beike, niet alleen door de foto’s, maar ook door de dag zelf, waar hij zo heerlijk zichzelf was.