Ik heb de hik

Ik heb de hik heel vaak en ik hoef niemand te vertellen dat de hik op alle manieren vervelend is. Het is vervelend dat je niet weet hoe je eraan komt (ineens is het er), de geluiden zijn vervelend en als je geprobeerd hebt om ervanaf te komen, hoef ik je niet te vertellen hoe vervelend dát is. Conclusie, nogmaals: de hik is vervelend.

Ken je dat, dat je in een stiltecoupé zit en allemaal boze blikken toegeworpen krijgt omdat een raar hoog hikje uit je mond komt? Alsof jij er iets aan kan doen. Sterker nog, ik heb ondervonden dat het praktisch onmogelijk is om iets anders tegen de hik te doen dan simpelweg in een hoekje wachten (zodat je wat minder boze blikken krijgt) tot hij weg is. Dat klinkt niet zo rampzalig, maar als je bedenkt dat mijn vader een keer een week lang non-stop de hik heeft gehad en dat dit bij zijn vader zelfs een paar weken was (erfelijk?), dan wil ik voor die tijd toch wel een anti-hiktruc gevonden hebben. Afgezien van het feit dat je klinkt als een blaffende chihuahua en lachen praktisch onmogelijk is. Ik bedoel, dat zijn natuurlijk even serieuze problemen. Het kan zelfs die romantische date verpesten, want wat is er nu romantisch aan die lebberzoen als je tussendoor hikt? Precies. Gelukkig spreek ik dit keer niet uit ervaring.

Water drinken

Het zou haast als een toverdrankje werken, als je het zo hoort. In werkelijkheid bak ik er helemaal niets van. Ik drink water als een malle en hik net zo hard door. Het enige waar water drinken voor zorgt is dat ik veel moet plassen en op de meeste wc’s galmt het zo lekker. Kan ik nog extra van mijn eigen gehik genieten ook. Misschien doe ik wel iets verkeerd met het water drinken, denk ik dan. Daarom heb ik verschillende technieken geprobeerd: snelle, kleine slokjes en grote, langgerekte slokken. Met doorademen of juist zonder. Zal ik je eens iets vertellen? Het werkt allemaal niet. De hik laat zich niet temmen door wat water.

Adem inhouden

Mijn vriend zweert erbij: je adem inhouden. Bij hem werkt het ook altijd, dus ik probeer het telkens weer. Dan sta ik op het station terwijl ik paars aanloop en het hoofd heb van een brulkikker op het moment dat hij ademhaalt voor het kwaken. En dan… Hik. Soms heb ik meer geluk en verpest de hik het niet. Opgelucht laat ik dan mijn adem los vlak voor ik bijna van mijn stokje ga door het zuurstoftekort. Tien seconden kan ik genieten van een hikvrij moment. Tot ‘ie daar weer is, die verdomde hik.

Oma’s rijmpje

Omdat al die andere dingen niet werken, rest mij nog één remedie: oma’s rijmpje. De opdracht is simpel: zeg het rijmpje zo vaak je kunt zonder adem te halen. Kinderversie is dat het rijmpje een toverspreuk is tegen de hik. Het rijmpje gaat als volgt.

Ik heb de hik, ik heb de sprik, ik heb ‘m nou, ik geef ‘m aan jou, ik geef ‘m aan mijn broertje Jan, die ‘m goed verdragen kan.

Het klinkt fantastisch. Ik kan het rijmpje een paar keer opdreunen zonder dat de hik het verpest en zonder adem te halen. Maar een toverspreuk is het niet en werken doet het ook niet. Komt vast omdat ik geen broertje Jan heb.

Internet

Op internet zijn er nog veel meer middeltjes te vinden. Van water drinken met een rietje terwijl je je oren dichtdrukt (toegegeven, die heb ik nog niet geprobeerd) tot het hebben van een orgasme. Dat laatste klinkt natuurlijk leuk, maar de hik helpt nu niet bepaald voor de juiste stemming voor een bedavontuur, en zelfs op internet geven ze massaal toe dat er best wat haken en ogen zitten aan het idee dat er bestaat waarmee je de hik de das om kan doen. Het ziet ernaar uit dat we gedoemd zijn te hikken tot het over gaat. Ook als dat een week blijkt te zijn.

Heb jij wel een werkende hikremedie? Red ons dan nu van dit onfortuinlijke lot!