Het Nationale Ballet: Giselle

Spitzen, prachtige jurken en de elegantie van een zwaan: dat is het Nationale Ballet. Als jong dansmeisje droomde ik ervan om een echte danseres te worden. De dansers van het Nationale Ballet hebben dat waargemaakt, en ik bewonderde ze vrijdagavond in Giselle. Betoverend!

Mijn studentenportemonnee is niet zo dik, dus ging ik voor de goedkoopste kaartjes, rang drie. Ik nam mijn moeder mee, als moederdagverrassing (ze wist in het Muziektheater zelf nog steeds niet hoe en wat, dus met recht een verrassing). We zijn allebei niet zo groot dus ik was bang dat we een lange man voor ons hadden. Dat is het laatste wat je wilt op zo’n avond, en ik probeerde de kaartjes slim te boeken, zodat we in ieder geval iets konden zien.

Verrassend

Mijn mond valt open van verbazing wanneer we de zaal in lopen. Ik had de voorste rij gekozen van rang drie, maar heb mij nooit gerealiseerd dat het de voorste rij van het tweede balkon was. Geen lange mannen dus! Sterker nog, we hebben perfect zicht, zitten comfortabel en kunnen ook nog eens als eerste naar de bar of het toilet. Geen rijen voor ons. Bovendien is het theater ontzettend mooi, precies zoals ik me het ideale theater altijd voorstelde (maar zoals ik niet verwachtte gezien de moderne buitenkant). Een beetje klassiek, maar zonder oubollige uitstraling.

De muziek

Het klinkt vast een beetje stom, maar ik sta echt even te kijken bij het zien en horen van de orkestbak. Ik denk niet dat ik ooit iets van dirigenten zal begrijpen, maar ik weet wel dat ik het een indrukwekkend geheel vind. Het draait natuurlijk om het ballet, maar het kijken naar het orkest is ook echt genieten. De muzikanten zitten zelf helemaal in hun muziek, bewegen mee, lijken zich niet bewust van de omgeving. Wauw.

De gordijnen gaan open

We zien een pittoresk dorpje op het toneel, en dansers en danseressen met net zulke pittoreske outfits. Verbluft kijk ik naar de details op de kostuums. Ze passen perfect bij het verhaal van de eerste akte.

De eerste akte

Deze akte speelt zich af in een dorpje in een Duitse wijnstreek, 1792. Daar woont Giselle (Larissa Lezhnina), en hoewel het een klein dorpje is, heeft ze toch twee aanbidders: haar dorpsgenoot Hilarion (Roman Artyushkin) en Loys, die eigenlijk graaf Albrecht is (Artur Shesterikov). Giselle danst graag, tot grote zorgen van haar moeder (Amanda Beck). Haar dochter heeft een zwak hart, en ze is bang dat Giselle zal eindigen als een wili: een geest van een meisje wat voor haar huwelijk gestorven is. Gebeurtenissen in het dorp lopen uit de hand, en Giselle kan het niet meer aan. Ze raakt buiten zinnen, probeert zelfmoord te plegen. Toch is dat niet wat haar een wili maakt; haar gebroken hart wordt haar fataal.

Meer dan dans

Deze dansers en danseressen zijn zoals ik ze nog nooit heb gezien. Ze zijn de belichaming van perfectie. Iedere pas wordt tot op in de puntjes afgewerkt, van top tot teen. Alle voeten staan in dezelfde positie, iedere arm en hand is even elegant en klassiek. De techniek van deze dansers is verbluffend. Maar Giselle is meer dan dans. Het is passie, overgave, liefde. Ze acteren niet alleen, maar lijken volledig op te gaan in hun rol. Geen seconde gaan mijn ogen van het toneel. Ik ben diep onder de indruk.

Betoverend

Na de pauze begint akte twee. Als een engelachtige gedaante – in wederom prachtig kostuum – op het toneel staat en er witte rook vanuit de coulissen over het toneel kruipt, lijkt mijn adem even te stoppen. Alsof ik betoverd ben. De rook beweegt als de andere wili’s op het toneel komen. De sfeer is magisch, en ik ben volledig geabsorbeerd door de tweede akte.

De tweede akte

Hilarion, nog altijd verliefd op Giselle, waakt bij haar graf. Als de klok twaalf slaat, komen de wili’s tevoorschijn. Zij jagen alle mannen de stuipen op het lijf onder leiding van hun koningin Myrtha (Nadia Yanowsky), dansen hem de dood in. Dat is het lot van Hilarion, en lijkt ook het lot van Albrecht te zijn. Maar Giselle beschermt hem: liefde overwint alles.

Topsport

Ik ben gefascineerd door spitzen, en door de ongelofelijke dingen die balletdansers met hun lichaam kunnen. Zo lenig, zo gracieus, zo veel kracht. Allemaal zijn ze slank – geen grammetje vet te bekennen – en kun je hun spieren zien werken, want gespierd zijn ze. Hoewel de choreografie duidelijk van onkenbaar niveau is, wordt deze moeiteloos gedanst. Alsof het niets is. Wauw, nogmaals.

Fantastisch

Als het kon, zou ik morgen nog een keer gaan. Ik vond het een fantastische voorstelling en heb met volle teugen genoten. De dansers, het decor en het verhaal waren betoverend, en hebben me zelfs na een paar dagen nog niet losgelaten, en ik weet zeker dat er nog meer bezoeken aan andere voorstellingen van het Nationale Ballet gaan volgen. Deze hoort met recht in de categorie ‘genieten’.

Genieten

Giselle is nog tot en met donderdag 24 mei in Nederland te bewonderen en wordt gedanst tot en met vrijdag 13 juli in andere Europese steden (mocht je nog een excuus zoeken voor een citytripje…).