Op Twitter zie ik iedere dag minstens één hardloop instagram voorbijkomen. “Wat een leuke Nikes,” denk ik dan vaak. Op Facebook verschijnen er dagelijks berichtjes met nieuwe mijlpalen en bezwete gezichten en ook op blogs ontkom je er niet aan: hardlopen is hot.
En of het ‘hot‘ is. Ik zweet me kapot als ik naar de trein moet sprinten, zelfs bij temperaturen onder nul, maar daar gaat dit stukje helemaal niet over.
Mediatrend
Het gaat over een trend, al vraag ik me af of hardlopen zelf niet al jaren een trend is en het nu meer een mediatrend begint te worden. Al zo lang ik me kan herinneren zijn er mensen die door weer en wind hardlopen, maar dat viel voorheen niet zo op. Sterker nog, mensen mopperden en zagen ertegenop, waren pas blij en voldaan als ze zich er werkelijk toe hadden gezet en het hadden gedaan.
Zo hot
Nu lijkt alles anders. Hardlopen is namelijk zo hot, dat je echt met iedereen moet delen hoe lang jij gezweet hebt en of je werkelijk bij dat pannenkoekenhuis bent aangekomen. Oh wacht, dat doen hardlopers natuurlijk niet – zonde van de moeite om in vorm te blijven. Foutje van mij, een niet-hardloper.
Niet-hardloper
Ik begrijp dat je nu bijna van je stoel valt van verbazing, want wie loopt er tegenwoordig niet hard? Ik dus niet. Niet dat ik het ooit geprobeerd heb, behalve tijdens gym op de middelbare school. Dan moest je duurloop doen (op een hobbelig grasveld, in een cirkeltje) of sprinten. Na één rondje duurloop hing mijn tong al op mijn knieën en bij de tweede kwam ik bijna kruipend bij het beginpunt voor rondje nummer drie aan. Minutenlang ging het door en ik maar hijgen, zweten en over dat gras hobbelen.
Hamsterwangen en drilpudding
Toen heb ik de handdoek eigenlijk al in de ring gegooid, maar bij de sprintjes die we moesten trekken (op een hockeyveld, waar je fijn van die kleine steentjes in je schoen kreeg) wist ik het zeker: ik ga nooit hardlopen. Nooit. Godzijdank was het na één sprintje klaar (zij het niet dat je meerdere malen moest oefenen om er beter in te worden en je begrijpt dat ik stond te springen), maar in dat ene sprintje voelde ik genoeg. Ik kreeg en op-en-neer deinende hamsterwangen van, had ineens benen die flubberden als drilpudding (terwijl ze superstrak waren, kun je nagaan) en bovendien hield op ik op mijn snelst het tempo van een slak nog niet eens bij. Een danstraining van een paar uur, geen probleem. Een sprintje van een paar meter? Nooit meer.
Heerlijk
Als ik dan buiten wandel in het stadsplantsoen en weer iemand voorbij zie komen met grote zweetplekken (overal), een rood hoofd (een waterval van zweet), muziek (oké, dat lijkt me wel fijn) en soms wat gehijg, dan zakt de moed me al in de schoenen. Maar als ik dan de verhalen lees op andere blogs, over de vooruitgang, hoe lekker het is, hoe mensen alles even los kunnen laten, dan lijkt het me heerlijk. Sowieso wordt de fashionista in mij wild bij het zien van die leuke, kleurige hardloopschoenen en -kleding.
Ik ben niet gemaakt voor hardlopen
Wanneer ik terugdenk aan die hamsterwangen en bibberbenen met daarbij een vleugje gebrek aan conditie, dan sla ik toch liever over. Ik ben niet gemaakt voor hardlopen (dat is trouwens best letterlijk: door een afwijking aan mijn knieën mag ik niet hardlopen van de fysiotherapeut). Laat mij maar lekker dansen. Ik kijk wel toe hoe anderen in hippe kleding foto’s instagrammen van hun nieuwe schoenen, hoe bezweet ze zijn na vijf kilometer en de screenshots van het appje met resultaten.
7 reacties op “Heerlijk, dat hardlopen”
Over 2 weken loop ik 10 km, maar met dit koude weer ben ik ook niet gemaakt om hard te lopen, haha! Ik moet dus flink aan de bak!
Wow snel! En veel kilometers, hoop dat het mooie lenteweer snel terugkomt. Maakt het hardlopen een stuk aangenamer, denk ik 😉
Ik vroeg me al af of het een trend was! Ik dacht dat ik het ineens overal zag omdat ik zelf begon met hardlopen, dus dan valt het natuurlijk meer op. Maar echt heel veel mensen gaan hardlopen inderdaad. Grappig. Ik moet eerlijk toegeven dat ik altijd dacht “Jeetje, waarom doen mensen zichzelf dat toch aaaan!?” als ik iemand zag hardlopen. En ik denk het zelf ook nog steeds als ik 10 minuten bezig ben :’) Maar het heeft wel wat. Nooit verwacht dat ik dat zou zeggen hoor.
Haha ja ik vraag me dat ook altijd af, maar tegelijkertijd heb ik er ook bewondering voor dat mensen het gewoon maar doen en kunnen (dan nog: mij niet gezien!).
Petje af dat je het zo goed doet trouwens, had laatst je blogje over hardlopen gelezen 🙂
Ik heb een trauma overgehouden aan hardlopen op de middelbare school. We moesten – in gymkleding – om de school heen in een woonwijk. Als dat geen horror is!
Oh dat klinkt echt verschrikkelijk! Wij waren voornamelijk op de hockeyvelden of het grasveld ernaast, dus op z’n minst was het alleen met klasgenootjes.
Zeker nooit gehoord dat hardlopers doodlopers zijn, mij dus niet gezien!!!!