Frustraties over verkopers

Tijdens al dat studeren heb ik helemaal geen tijd (of behoefte) gehad aan winkelen, maar toen dat eenmaal voorbij was, vond ik het heerlijk om de stad in te lopen en wat rond te snuffelen. Ik had toevallig nog nieuwe All Stars nodig gezien het leven mijn drie-jaar-oude slofjes aan een katoenen draadje hing, dus stapte ik naar binnen bij een sneakerzaak. Voor ik überhaupt mijn eerste teug zuurstof binnen had, zat er al iemand op mijn nek: de verkoper.

“Kan ik u helpen?” vroeg de man, die vanuit het niets was verschenen. Ik moest even van de schrik bekomen. Ik wist helemaal niet of hij me kon helpen. Ik wist namelijk amper of ik wel in een winkel was beland waar ze zouden hebben wat ik zocht. Je moet namelijk een aantal dingen begrijpen.

1. Ik ben erg kieskeurig.
2. Ik heb vaak miskopen gedaan. Daarom ben ik heel kieskeurig.
3. Ik ben vooral kieskeurig met All Stars. Ik wil namelijk geen rode of zwarte of ‘gewone’ blauwe. Het moeten echte “Laura” All Stars zijn (a.k.a. een paar waar niet half Nederland op loopt).

Ik kan in één oogopslag zien of het een winkel is met gewone All Stars of met All Stars. Dat laatste moet ik hebben. Die ene oogopslag kan ik alleen niet werpen als die man al voor mijn neus staat wanneer ik één teen over de drempel zet. Beduusd bedankte ik hem, waarna ik als een hertje uit de winkel vluchtte. Hier had ik namelijk echt geen zin in.

Adem halen: check

Bij de volgende winkel kreeg ik op z’n minst de kans om naar binnen te lopen en het leek er zelfs op dat ik adem kon halen, tot er ineens een meisje – inclusief Barbieplamuur en als een koe haar kauwgom herkauwend, hét toonbeeld van prima personeel – naast me verscheen. Of ze me ergens mee kon helpen. “Mens,” dacht ik bij mezelf. “Dat ik binnen ben, zegt niet dat ik al op een punt ben bereikt waar ik een vraag heb. Waar ik hulp nodig heb met het vinden van een paar All Stars in mijn maat, want ik weet nog helemaal niet of je die wel verkoopt.”

Pandora

Dat zijn dan schoenenwinkels. Probeer maar eens een Pandorawinkel in te lopen om de nieuwe collectie te bewonderen. Pandorabedels moet je krijgen, dus als jij zo’n armband om je pols hebt (of een ketting om je nek), dan mag de verkoopster er vanuit gaan dat ze niets aan jou kwijtraakt, tenzij je toevallig op zoek bent naar een cadeautje voor iemand anders. Echter, nog voor jij de opstelling met de nieuwe collectie gespot hebt en nog voor de verkoopster heeft kunnen bepalen of je nu een man of vrouw bent, laat staan dat ze weet of je zelf een armband hebt, laat zij je al die nieuwste trend zien (oorbellen, terwijl jij bedels komt bekijken) en krijg je de rest er gratis bij uitgelegd terwijl ze gelijk voorbeelden samenstelt. Terwijl jij alleen die twee nieuwe bedels wilde zien.

De afwijzing

Dan heb je nog de situatie – en dit kan in iedere willekeurige winkel voorkomen – dat je beleefd de hulp afwijst, omdat je dus nog niet weet of je het nodig hebt. Barbieplamuurmeisje keek me aan met een nou-bekijk-het-maar blik en staarde me haast de winkel uit. Je snapt natuurlijk wel dat dit dé techniek is om je product te verkopen. Als ik haar had gevraagd om een paar All Stars in mijn maat, dan had ze gezucht, naar achteren gesjokt om terug te komen met het bericht dat ze ontdekte dat ze geen halve maten hebben. Terwijl ik om een hele maat vroeg. Hoe dan ook wordt het je niet in dank afgenomen als je de hulp afwijst en kun je eigenlijk net zo goed weggaan, lijkt het wel.

Met mijn vodden in het vliegtuig

Die nieuwe All Stars had ik dringend voor Londen nodig, maar afgelopen vrijdag stapte ik toch met mijn vodden in het vliegtuig. De zoektocht zette ik voort zodra we toevallig langs een sneakerwinkel kwamen, waar ik bij de eerste winkel al succes leek te hebben. Met de verkopers, bedoel ik. Niet alleen kreeg ik de kans om over de drempel te stappen met beide voeten, ik kon zelfs even rondlopen in de winkel en me naar de juiste opstelling begeven. Aldaar stond ik te staren naar de collectie, die opzich beter was dan wat we doorgaans in Nederland zien, maar waar ik hét paar nog niet aantrof. Ineens hoorde ik naast me: “Do you need any help?” Ik denk dat ik misschien twee minuutjes in de winkel was en ik had net ontdekt dat ze hier niet hadden wat ik zocht. Beleefd sloeg ik de hulp af, waarop de verkoper zei: “That’s fine. Take your time and don’t hesitate to call me when you need help,” waarna ik weer alleen gelaten werd.

Kijk

Kijk. Dat is wat ik bedoel. Ademruimte om zelf te winkelen en service wanneer ik dat nodig heb in plaats van wanneer dat opgedrongen wordt zodra ik binnenstap. En zal ik nog eens iets vertellen? Soms hebben we niet eens iets nodig. Dan willen we gewoon even kijken. Gewoon even snuffelen, zónder de adem van de verkoper in onze nek te voelen.