Foto’s van jezelf maken

Nooit zie ik het gebeuren. Die foto’s die op social media en websites verschijnen, bedoel ik. Veel blogs hebben wekelijks een diary met daarin het nodige aantal foto’s van zichzelf en hetzelfde gebeurt op social media. Wat dacht je van die hardloop instagrams waar ik het over had? De enige vraag waar ik dan mee zit is: wanneer doen ze dat? Of ik nu in de trein ben, in een supermarkt loop of ergens anders ben, nooit zie ik iemand zo’n foto van zichzelf maken.

Ik zie het mezelf trouwens ook niet doen. Niet dat ik er nooit aan gedacht heb – soms heb je namelijk van die momenten die je eigenlijk wel wilt vastleggen – maar zodra ik zie dat ik ook maar een beetje word aangestaard door de rest van de coupé, zakt de moed me alweer in de schoenen en besef ik me hoe debiel ik eruitzie als ik toch die foto van mezelf maak terwijl niemand begrijpt dat dit ècht goed beeldmateriaal is voor mijn blog. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de gezichten die ik trek, variërend van een typische, komische blik tot een mechanische hoi-ik-neem-een-foto-met-mijn-iPhone-en-iedereen-kijkt-naar-me glimlach. Omdat ik een watje was in de trein, de supermarkt, op het bankje in het stadsplantsoen en aan de grachten in de stad maar toch beeldmateriaal voor dit blogje nodig had, heb ik thuis maar zo’n foto gemaakt. Terwijl er niemand was, behalve de kat. Het is maar goed dat ik geen instagram, laat staan een instadiary heb.

En dan nog iets. Voor die foto hierboven heb ik een halve fotoshoot moeten houden. De ene keer stond dit er niet op, dan zat dat weer zo scheef dat de foto helemaal nergens op sloeg of trok ik toevallig nèt een zombiehoofd. Zie jij jezelf dat al doen in de trein? Nee, ik zie het jou ook niet doen. Dat was immers de aanleiding voor dit blogje.

Priemende ogen

Zelfs als ik ergens zit te eten en probeer om een fatsoenlijke foto te nemen van het heerlijks op mijn bord voel ik de ogen van iedereen om mij heen in mijn rug priemen (of vooral op mijn iPhone) en de vragen die niet worden uitgesproken: “Waarom fotografeert ze in godsnaam haar eten?” Ik voel me volkomen belachelijk, maar ik heb toch echt beeldmateriaal nodig.

Imago

Met mijn fotograafblik liep ik vorige week door de stad en observeerde ik alles (lees: genoot ik van de zon), om hier en daar een plaatje te schieten voor mijn blog. Maar alles is anders als je met een spiegelreflex op pad gaat. Of ik fotograaf was, werd er telkens gevraagd. Met een rood hoofd keek ik naar de voetganger en tegelijkertijd moest ik mijn lachen inhouden omdat ik me vooral toerist in eigen land – eh, stad – voelde. Wat een camera al niet doet voor je imago… Word je met een iPhone scheef aangekeken als je op je buik in het gras gaat liggen om een bloemetje vast te leggen, zo is het met een spiegelreflex ineens geaccepteerd dat je foto’s maakt van volslagen willekeurige dingen.

Bemoeien

Bovendien voelt iedereen ineens de behoefte om zich met je te bemoeien. Openlijk, bedoel ik. Of ik die foto niet beter zus of zo kan nemen (waarop ik natuurlijk heel casual zeg dat ik dat al van plan was). Waar het eigenlijk voor is. Of ik fotograaf ben (voetganger drie inmiddels, maar ik was nog steeds geen fotograaf). Of ik mijn blogadres op wilde schrijven (o ja, ik moet nog steeds een keer visitekaartjes laten drukken…).

iPhonefoto’s en Instagram

Ik maar denken dat ik met een iPhonefoto alle aandacht op mij zou vestigen. Zat ik er mooi naast. Ineens snap ik – denk ik – een klein beetje waarom iedereen overal en altijd foto’s van zichzelf maakt met de smartphone. Maar nog steeds snap ik niet wanneer of hoe (want: fotoshoot of in één keer goed?). Zit ik gewoon altijd op het verkeerde moment met de verkeerde mensen in de trein, of let ik gewoon niet genoeg op? Ik zie het niet gebeuren, maar het bewijs staat toch echt dagelijks online. Het is me een raadsel.

De grote vraag aan iedereen die het wel doet is nu natuurlijk: Hoe? Wanneer? En ook een beetje: Waarom?