De ochtend na de diploma-uitreiking

Gisterochtend. Alsof ze met een drilboor aan de gang waren. En dan niet bij de buren, maar in mijn hoofd, met gratis een luchtalarm (beter bekend als wekker) erbij. Na drie jaar een brave bachelorstudent te zijn geweest was het op de avond van mijn diploma-uitreiking feest. En hoe.

Had ik ook niet verwacht, nee

Kroegtijgers en bierbuiken. Dat zou ons studenten karakteriseren tijdens dé tijd van ons leven. Ik bracht echter veel van die avonden door op de bank (met een serie), met mijn neus in de boeken (nerd), tikkend voor mijn blog of op een feestje (zo saai ben ik nu ook weer niet). Wat ik ook deed, ik was zeker niet iedere week in een kroeg te vinden en ik ben ook wel de laatste die je verwacht tegen te komen op de pre-party waar ik vrijdagavond verscheen.

Een mooi feestje

In de uitnodiging stond dat Gregor Salto, Lucien Foort en Punish zouden draaien. Nooit van gehoord, maar gezien die laatste ook in het voorprogramma van Tiësto (geen zorgen, van hem heb ik wèl gehoord) en Calvin Harris in het Ziggo Dome stond, ging ik er vanuit dat het qua muziek wel meer dan goed zou zitten.

En dat zat het ook. Dansen, dansen, dat was wat ik wilde, want de mixen die gedraaid werden waren heerlijk, bestonden uit mijn favoriete dancenummers en stilstaan was geen optie. Dat terwijl ik – ondanks mijn veertien jaar jazz-ballet en het stijldansen – echt een stijve hark ben. Schuren enzo is niet voor mij weggelegd (heb ik dus ook niet geprobeerd). Hoe ik wel heb gedanst weet ik niet zo goed maar ik weet wel dat ik met leuke mensen heb gepraat, heb gelachen, heb genoten en een keertje kan roepen dat het “zo’n mooi feestje was.” Met bijzondere hapjes en meisjes in mooie outfits die de hapjes rondbrachten en een goede locatie waar je kon dansen zonder gelijk een bril van iemands neus te slaan.

De volgende ochtend

Piepende oren, de ontdekking dat ik geen stem heb wanneer ik de telefoon opneem en een kater zonder alcohol. Dronken van de muziek, verlichting, de intensiteit, het plezier. Terwijl ik de ochtend na mijn diploma-uitreiking in bed lig dringt pas echt tot me door hoe leuk ik het heb gehad, en de ironie van hoe uitgerekend ik het behalen van dat felbegeerde papiertje op een feestje in Amsterdam vier. Maar wat nog veel meer tot me doordringt, is de heimwee naar Utrecht.

De heimwee naar alle mensen en vrienden die ik heb leren kennen, de docenten, de sfeer, de gebouwen. Wat zeg ik? Ik stond bijna te janken toen ik sommige van mijn vriendinnen feliciteerde en toen mijn docenten mij met een brede glimlach begroetten terwijl ik ging zitten om te tekenen.

Trots

En het is ook die ochtend dat ik pas echt besef hoe trots ik eigenlijk ben op wat ik gepresteerd heb. Nu weet ik wel dat heel veel mensen hun bachelor behalen en dat ik nota bene een website run waar ik mensen ervan probeer te overtuigen dat cijfertjes er niet toe doen, maar als ik die 187,5 studiepunten op zwart wit zie staan met cijfers waar ik aanvankelijk alleen maar van durfde te dromen, dan kan ik alleen maar glimmen van trots. Trots dat ik mijn hart gevolgd heb, vrijwel alleen maar leuke vakken heb gedaan, een supertoffe scriptie schreef en dat dit beloond werd met prachtcijfers. En toch een beetje verdrietig, omdat ik zo’n fantastische tijd achter me moet laten. Het is de tijd van je leven, zeggen ze en hoewel ik die anders heb ingevuld dan dit cliché bedoelt, kan ik dat alleen maar beamen.

O ja. Ik ben nu dus Bachelor of Arts, maar ik luister beter naar Laura.