Categorieën
Fotofictie

De moedige blonde

De warmte was voelbaar voor iedereen. Maar vooral voor haar. Ze was niet gewoon warm. Ze kookte. En al kokend was ze weggelopen. Haar wekkertje was afgegaan, de tijd was om en ze moest afkoelen. Een blik die op oneindig stond en een vastberaden tred. Maar nog nooit had Lotte zo’n grote onzekerheid gevoeld.

Pas toen een donkere jongen tegen haar opbotste, drong het tot haar door dat ze zonder duidelijke bestemming haar huis had verlaten. Zelfs de gigantische mensenmassa was haar niet opgevallen. De jongen keek Lotte geschrokken aan en verontschuldigde zich direct. Ze dook ineen toen hij begon te praten.

“Ik heb toch niet op je gemorst?!” Het kwam er bezorgd uit. Zijn stem was, net als de avondlucht, warm en zacht. Lotte liet haar adem opgelucht ontsnappen. Ze forceerde een glimlach en schudde haar hoofd.

“Gelukkig. Heb ik je bezeerd?” Dit keer dook ze niet ineen bij het horen van zijn stem en antwoordde zelfs dat ze niets mankeerde. Haar armen deden zeer en ze had een aantal gemene blauw plekken, maar dat kwam niet door hem.

“Kom, laat me een drankje voor je halen om het goed te maken,” zei hij, terwijl hij gebaarde dat ze hem moest volgen. Even aarzelde ze.

Een uur later stond Lotte nog steeds met de jongen, Didier, op het plein. Toch was ze nog altijd wat paranoïde en keek constant om zich heen. Het was Didier al vrij snel opgevallen en hij vroeg zich af waarom ze dit deed. Ze had ontkennend geantwoord en hij liet het erbij. Didier vond Lotte een mooi, maar bang reetje. Wat schichtig. Het maakte haar schattig en eindelijk kon hij zich over zijn verlegenheid heen zetten.

“Wil je met me dansen?” vroeg hij tenslotte. Zoals hij al verwacht had, keek ze hem met grote, angstige ogen aan. Het gaf Didier nog meer moed en hij leidde haar de ‘vloer’ op door haar hand te pakken. Ze volgde en tot zijn grote verbazing kon ze dansen. Echt dansen. Ze volgde probleemloos zijn bewegingen en paste zich aan hem aan alsof dat haar tweede natuur was. Lotte genoot. De hele wereld kon haar gestolen worden. De hele wereld, behalve dit moment.

Hij had haar gezocht. Ze was weg gegaan. Weggelopen. Het mokkel. Hoe durfde ze? En daar stond ze, alsof er nooit iets gebeurd was. Te dansen. Met een andere jongeman, nota bene. Hij was als dynamiet en moest zichzelf inhouden toen haar blik de zijne kruiste. Lotte keek vastberaden, wat hem verbaasde. Boeten zou ze. De knokkels van zijn vuisten waren nog rood van vanmiddag, maar dat kon hem niet schelen. Weer was het haar niet gelukt om te ontsnappen. Lotte was van hem, Boris.

Alle namen en het verhaal zijn fictief. Het danspaar op de foto ken ik niet en dit plaatje is slechts gebruikt als inspiratie voor dit verhaal, maar staat los van de werkelijkheid.

6 reacties op “De moedige blonde”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *