De eerste keer quinoa eten

Quinoa is hot, happening en dé health hype van dit moment. Het zit namelijk boordevol eiwitten, vezels, ijzer en riboflavine. Wat dat laatste is maakt niet uit, het klinkt gewoon al leuk genoeg om quinoa te willen eten. Alleen toen de quinoa als een kwakje op mijn bord stortte, stortte mijn hoge verwachtingen net zo hard in als het kikkerdrildrabje voor mijn neus.

Quinoa is niet alleen heel gezond door al z’n vezels en dergelijke, maar is ook nog eens zogenaamd beauty food. Goed voor je haar en huid enzo. Zoiets dat goed van binnen èn van buiten is, en dat dus blijkbaar ook nog eens goddelijk smaakt, als ik de vele receptenblogs moet geloven. En dat doe ik wel een beetje, dus ook ik ging afgelopen week aan de quinoa.

Hoi, mag ik kienowa?

Het is dat het inmiddels zo populair is dat je het ook in de supermarkt kan krijgen en dus niet naar een obscuur natuurwinkeltje hoeft te gaan waar je vervolgens het woord je strot niet uit kan krijgen waardoor de verkoopster geen idee heeft waar je het over hebt. Zij heeft namelijk nog nooit gehoord van kienowa (wel van “kienwa,” maar dat weet jij dan weer niet). Extra fijn dus dat je quinoa tegenwoordig gewoon naast de couscous in het schap kunt aantreffen.

Bitter

Dat betekent echter niet dat je moet denken dat dit hetzelfde is als couscous. Couscous is altijd binnen no time klaar, maar quinoa niet. Sterker nog, niet alleen de kooktijd is langer, vooraf moet je ook nog van alles doen, iets dat ik tot het schrijven van dit blogje niet eens wist. Blijkbaar moet je de quinoa vooraf flink afspoelen in een zeef (die ik nog altijd moet aanschaffen) of zelfs even laten weken omdat er een gek laagje omheen zit dat bitter smaakt en een een beetje giftig zou kunnen zijn. Yikes!

Kippenvoer of health food?

Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Ik heb immers nog niets geproefd en ben nieuwsgierig naar die prachtige, doorzichtige bolletjes die ik altijd op blogs zie – waarover geschreven wordt alsof het je een foodgasm bezorgt –  en vooral naar de transformatie van dit goedje dat droog eerder lijkt op kippenvoer dan health food. Met spanning wacht ik af terwijl ik met mijn hoofd praktisch boven de pan hang. Een indringende geur verspreid zich door de keuken, alsof ik bloemkool sta te koken. En al vind ik bloemkool heerlijk, die geur is om te huilen. Maar na tien minuten koken is het dan zo ver: de quinoa is klaar en ik zal ontdekken of hiervoor hetzelfde opgaat als bij bloemkool.

Knapperige kikkerdril?

Ik giet het spul af (zonder zeef) en doe het op mijn bord, verrast door de kikkerdrilstructuur die mij doet vermoeden dat ik straks een zompig papje zal gaan eten. Niets van dat. Quinoa is knapperig! Dan konden die doorzichtige balletjes nog zo zacht aanvoelen, zo was het niet in mijn mond. Deze structuur was eigenlijk helemaal niet verkeerd – misschien nog iets beter zelfs dan couscous.

Best positief

Maar als ik heel eerlijk moet zijn, snap ik het niet helemaal. Natuurlijk begrijp ik dat je het eet omdat het zo superfantastischontzettend gezond en mooimakend is (volgens zeggen dan), maar dat quinoa zo goddelijk smaakt? Nee. Ik bedoel, ik naar aanleiding van wat ik gelezen heb zou dit zo magisch moeten zijn dat het voelt alsof ik elfenpoeder op mijn tong heb en nog nooit van mijn leven zoiets zaligs heb geproefd. Net als met kaviaar: ronde balletjes die je in food heaven doen belanden. Alleen qua smaak vond ik de quinoa net couscous. En ik ben gek op couscous, dus eigenlijk is dat best positief, maar toch. De oh-my-god-dit-moet-iedereen-eten ervaring heb ik niet. Gewoon lekker was het wel. En een beetje verrassend.