Dat klonk als muziek in de oren

Als klein meisje wilde ik dolgraag dwarsfluit leren spelen. Een vriendinnetje van mij had er een en ik mocht het van haar een keer proberen. Ik blies me suf in het ding, maar geluid kwam er niet uit. Daarom laat ik het maken van mooie muziek liever over aan mensen die dat écht kunnen en ga ik graag naar hun concerten. De concerten die ik op de agenda had staan voor 2017, klonken me dan ook als muziek in de oren.

Slagerij van Kampen: LIP/STICK

Meer dan een week na het concert voelde ik mijn trommelvliezen nog natrillen van LIP/STICK, de show van Slagerij van Kampen. Theater De Flint dreunde op vrijdag 13 januari 2017 nog net niet uit zijn voegen. En ja, dat is precies een jaar geleden, maar het was iets bijzonders dat zeker een plekje op Schrijfmeisje moet krijgen. Op het podium stonden vier gigantische slagwerken die bestormd werden door twee mannen en twee vrouwen, ieder met een eigen stijl en identiteit, maar samen een krachtige groep. Dat maakte het niet alleen fantastisch om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken. Doe daar nog een perfect getimede lichtshow bij en muziek die je tot in je botten voelt, en het plaatje is er een om niet meer te vergeten.

Chad Lawson

Grote kans dat je nu denkt: wie? Lawson is een van mijn favoriete componisten. Ik hoorde zijn muziek voor het eerst tijdens een yogales en verloor mezelf in de prachtige, heldere klanken die gelijk verrassend vertrouwd voelden. Het was echt alsof ik deze muziek al kende, terwijl ik zeker wist dat ik dit nog nooit eerder gehoord had. Ik vroeg aan mijn docent welk nummer het was – “Nocturne in F Minor, Op. 55, No. 1“. Inderdaad nooit eerder gehoord, dus ik nam het als een uitnodiging om meer van Lawson te gaan luisteren en al snel ontdekte ik talloze pareltjes, zoals “And Yet”, “Paper Shadows” en “Waltz in A Minor, Op. 34, No. 2“.

Als ik nu goed had opgelet, dan had ik zelf ook wel kunnen bedenken waarom Lawsons werk wordt gekenmerkt door die combinatie van iets vertrouwds met iets fris. Het kwartje viel echter pas toen Lawson zelf tijdens zijn concert in TivoliVredenburg vertelde over hoe de nummers tot stand zijn gekomen. Eén van de dingen die hij doet, is vertrouwde klassiekers in een modern jasje steken. Zo krijg je dus nieuwe en tegelijkertijd herkenbare klanken. Hij nam ons mee in zijn proces en liet horen hoe hij bijvoorbeeld stap voor stap van het klassieke Chopin een moderne variatie maakt. We mochten onderdeel zijn van dat proces, alsof we muziekvrienden waren in plaats van wildvreemden. De opzet van het concert was eenvoudig: een klein podium met een vleugel (Chad Lawson inbegrepen), een violist en een cellist. Eigenlijk waren het de ideale ingrediënten voor een traditioneel klassiek kamerconcert, ware het niet dat op deze avond mensen tussendoor gewoon naar de bar liepen om een drankje te halen, even gingen staan, of ergens anders gingen zitten. Lawson moedigde dat aan: het was ‘gewoon’ (zijn woorden, niet de mijne) een klein concert; we moesten doen alsof we thuis waren. Dat zorgde voor een ontspannen, ongedwongen, informele sfeer. Lawson was uiterst charismatisch door ons tussendoor te vermaken met anekdotes over zijn muziekavonturen, hier en daar met een vleugje zelfspot. Het gaf zijn muziek nog meer karakter en maakte het een des te groter genot om naar te luisteren. Een bijzonder, intiem en indrukwekkend concert.

Hans Zimmer: Live on Tour

Ik denk dat Hans Zimmers Live on Tour een van de meest briljant concerten was waar ik ooit geweest ben. Ik had verwacht dat Zimmer het concert zou dirigeren, zoals Ennio Morricone deed, maar in plaats daarvan ging hij achter de piano zitten of pakte hij een gitaar erbij; hij speelde zelf constant mee met een steeds groter wordend ‘orkest’ (met koor erbij). De opbouw van het concert was als die in een film: een aantal lekkere binnenkomers, tussendoor bijkomen met persoonlijke verhalen van Zimmer en uiteindelijk toewerken naar een climax die bestond uit de grootste favorieten van het publiek (inclusief mezelf). Denk aan soundtracks uit Gladiator, The Lion King, Pirates of the Caribbean, The Dark Knight en The Dark Knight Rises. De lichtshow voerde de spanning op en gaf de illusie van de filmbeelden mee. Dat was onwijs gaaf, dat je, zonder de echte filmbeelden te zien, de films toch meebeleefde. Het was een achtbaan van emoties; van spanning en sensatie tot kippenvelmomentjes. Tot de laatste klank klonk van de meest perfecte afsluiter die Zimmer had kunnen kiezen – “Time” uit Inception – heb ik ademloos zitten luisteren naar en genieten van dit grootse en geniale concert.

James Newton Howard: 3 Decades of Music for Hollywood

Ook op mijn verlanglijstje stond een concert van componist James Newton Howard. Sowieso al noemenswaardig was de locatie: de Grote Zaal in het Concertgebouw. Een veel klassiekere setting dan Zimmers concert in de Ziggo Dome, maar dat was passend. Ook anders dan Zimmer was dat Howard duidelijk zenuwachtig was. Hij leek erg onder de indruk van de uitverkochte zaal en was extreem bescheiden over zijn werk en over zijn kunnen. Nergens voor nodig, want het was een groot plezier om te zien hoe hij zorgvuldig zijn eigen stukken dirigeerde en het orkest de hoofdrolspeler van de avond liet zijn. Zo kon het orkest ons meeslepen van Fantastic Beasts and Where to Find Them naar The Hunger Games, The Village en Pretty Woman terwijl we genoten van de bijbehorende filmfragmenten. In plaats van een lichtshow was er gekozen voor sfeerlicht – logisch, want met de klassieke architectuur in het Concertgebouw komt sfeerlicht prachtig tot zijn recht. Bovendien veranderde het licht mee met de sfeer van de muziek en dat zorgde voor een unieke totaalervaring.

Net als Zimmer vertelde Howard over zijn leven als componist; zo ook over zijn werk met zijn grote vriend Hans (inclusief perfecte imitatie van Zimmers accent). Dat was het moment waarop Howard The Dark Knight inzette, wat ik een paar maanden eerder dus ook al bij Zimmer had gehoord. Maar dit was op geen enkele manier te vergelijken; waar Zimmers stuk zich vooral richtte op de verhaallijn van Batman, ging Howards stuk over Harvey. Twee verschillende karakters, twee verschillende componisten en twee totaal verschillende ervaringen. Wat de stukken wel gemeen hadden, was dat ze me allebei kippenvel bezorgden. Wat ontzettend gaaf om iets dat gezamenlijk gecomponeerd is, live te mogen meemaken, en dan ook nog van beide artiesten. Howards concert was een tikkeltje traditioneel, maar daardoor niet minder memorabel; integendeel, ik heb met volle teugen genoten en ging met een warm gevoel de zaal uit.

Zo’n mooi, musicaal jaar, dat 2017, en dan was dit nog niet alles… Helemaal aan het eind, in december, zag ik dan eindelijk mijn grote held live. Hoe en wat, dat lees je binnenkort!