Buschauffeur voor een middag

Net zoals we talloze klachten hebben over de NS, klagen we ook over buschauffeurs en de stoeprandjes waar ze overheen rijden of dat moment waarop we in een dubbelgelede bus zitten en haast gelanceerd worden wanneer hij over een verkeersdrempel rijdt. Gisteren zat ik zelf achter het stuur en kon ik ervaren wat het is om met een 25 meter lang voertuig te rijden.

Herinner je je de Isuzu nog en hoe groot ik die vond? Alles was daar groter dan in mijn Cinq. Laten we stellen dat in een bus alles groter is dan in de Isuzu. Sterker nog, met mijn 1,66 meter ben ik officieel net lang genoeg om buschauffeuse te worden, want daarvoor moet je minstens 1,65 meter zijn.

Megapedalen

Ik ging voor het eerst op de stoel zitten, die voor mij op de hoogste stand moest en haast onder het stuur geschoven werd omdat ik zo’n ukkie ben. Het gas- en rempedaal waren geen ukkies, want ik kon zelfs met mijn moonboots rijden en dat zegt wat, gezien die dingenbehoorlijk breed zijn. Zelfs met UGGs had ik het nog gered. Het gevoel van de gaspedalen is wel even andere koek dan wat ik in mijn Cinq gewend ben, en helemaal voor mensen die een behoorlijk nieuwe auto hebben. Een bus is een groot en log voertuig en dat is precies het gevoel dat je krijgt als je de pedalen gebruikt. Remmen gebeurt niet zo één, twee, drie en om gas te geven moet je het pedaal flink op zijn staart trappen. Waar normaal de motor van jouw auto een beetje begint te brullen, doet de bus alsof het de normaalste zaak van de wereld is en komt langzaam, op zijn gemakje vooruit. Logischerwijs is de remweg ook veel langer, iets waar je best wel rekening mee moet houden, anders zit je tegen dat muurtje aangeplakt voor je het weet. Geen zorgen, want dat gebeurde niet.

Loeigrote spiegels

Voordat je aan al die dingen toe bent, moeten de spiegels eerst goed staan. Het klinkt misschien gek, maar een bus is heel overzichtelijk, zeker met die loeigrote spiegels. Net zoals in de meeste, moderne auto’s kun je ze met een elektronisch knopje heel precies afstellen. Als jij goed zit en de spiegels goed afgesteld zijn, is het tijd om op de groene knop te drukken zodat de deuren dichtgaan en moet je de bus van de handrem afhalen. Dit doe je met een klein hendeltje waar je twee vingers omheen moet haken, waarna je hem omhoog trekt en vervolgens van de handrem afhaalt.

Rijden

Dan is het tijd om echt te rijden. Ik legde mijn handen op het immens grote stuur, waar ik maar net bij de bovenkant kon. Ik begon met het maken van een bocht en hoewel het behoorlijk andere koek schijnt te zijn omdat het draaipunt zo’n 2,5 meter achter mij zit in plaats van een stukje voor mij, merkte ik er niets van. Dat kwam niet omdat ik een vrouw ben en geen inzicht of gevoel voor het voertuig had, maar juist omdat ik blijkbaar wel een beetje gevoel hiervoor had. Waar ik het met de Isuzu heel moeilijk vond om mijn wegligging te bepalen, had ik ‘m met de bus gelijk te pakken volgens de instructeur. Dat realiseerde ik mij ook en dat was een geweldig gevoel: dat je zo’n gigantisch voertuig de eerste keer al onder controle hebt. Maar goed, dat was allemaal in een gewone bus. Hierna kwam het echte werk pas.

Een 25 meter lange bus

Weer kroop ik achter het grote stuur. Het verschil tussen beide bussen was duidelijk merkbaar: het vorige exemplaar wordt in Utrecht bijvoorbeeld gebruikt als lijn 4 en is wat ouder. Lijn 11 en 12 zijn moderne en relatief nieuwe bussen. Elf jaar geleden werden ze geïntroduceerd, iets dat ik alleen maar weet omdat ik er bij was. Volgend jaar rijden ze al tien jaar richting de Uithof. Hoe dan ook, het stuur gaat veel soepeler en ook het gas- en rempedaal reageren directer, iets dat we later merkten toen iemand iets te enthousiast remde en staande passagiers zich even extra goed vast moesten grijpen. Ik was gelukkig een slome slak en had daar dus minder last van. Met zo’n lange bus kijk je wel even een keer extra in de spiegel om te kijken of je kont niet per ongeluk dat muurtje toch nog ramt, maar zal ik je eens iets vertellen? Ik vond deze bus makkelijker rijden dan de Isuzu. Natuurlijk ben je nog net even wat breder en moet je extra rekening houden met de twee stukken die nog achter jou hangen, maar door het relaxte tempo waarmee de bus voortdendert heb je daar ook alle tijd voor. Het is vooral een bewustzijn van de draaicirkel van de bus waar je rekening mee moet houden en wat significant anders is dan het rijden in een auto.

Comfortabel

Nu moet ik natuurlijk bekennen dat we geen rotondes tegengekomen zijn, want dat is vast heel andere koek. Maar gistermiddag stapten al mijn passagiers tevreden uit en is niemand van achter naar voren gelanceerd omdat mijn grote teen iets te enthousiast was op het rempedaal. Sterker nog, ik vermaakte me wel achter het stuur en het voelde niet eens gek, raar of eng, ondanks het immense verschil met een normale auto. Aan het eind van mijn rit riep ik om: “Laatste halte!” Oké, dat deed ik niet, maar het idee was leuk geweest. In het midden onder de chauffeursstoel zat een pedaal waarmee ik de stoel kon draaien zodat ik zonder moeite uit kon stappen.

Terug in de tijd

“Hé, is dat een oude bus?” vroeg mijn vriend aan de instructeur, wijzend naar een wit- met blauwe bus die mij even deed denken aan een grote variant van de Volkswagen Type 2. Aan het einde van de dag zaten we in de bus uit ’56 die een bijzonder ronkgeluid had en tevreden over het terrein tufte. De passagiers die dagelijks met deze bus gingen stuiterden wel een beetje van hun stoelen – mijn vader zat helemaal achterin en stuiterde alle kanten op – maar wat een charme heeft dit wagentje! Wat een mooie afsluiter van de dag, want het beviel me wel, buschauffeuse voor een middag. En vooral: wat een bijzondere ervaring, want wie krijgt nu de kans om de dubbelgelede bus te besturen waar ze zo veel ritjes als passagier in heeft gemaakt?