We mopperen maar wat af op de NS. Vertraging hier, storing daar. En dat is ook allemaal heel vervelend – ik doe het zelf even goed – maar gisteren heb ik een heel andere kant gezien en kon ik alleen maar waardering hebben voor de mensen die zo hun best deden.
Gisteren was zo’n dag waarop het allemaal een beetje anders liep en het missen van de trein die ik normaal heb onvermijdelijk was. Ik dacht er nog een leuk, grappig blogje aan over te houden, maar de realiteit bleek heel anders. Ik kwam dus terecht in een trein later dan gepland. We vertrokken met wat vertraging en waren net voorbij Overvecht toen we over iets heen reden dat metalig klonk en voelde. Een betere omschrijving heb ik er niet voor. Gelijk schoot er iets door mijn gedachten, maar ik sprak mezelf toe dat het vast een kapotte wissel of iets dergelijks zou zijn. Toen de conducteur omriep (en daarmee mijn eerste vermoeden bevestigde) dat het om een aanrijding met een persoon ging, kreeg ik kippenvel. Nog steeds bij de gedachte eraan.
Arme machinist
Mijn hart ging gelijk uit naar de arme machinist die de persoon in kwestie op het spoor had zien liggen maar met een intercity nooit meer op tijd kon remmen. Voor ons (lees: een lange, volle trein) was het natuurlijk ook vervelend. Wij hebben namelijk drie uur in de trein gezeten voordat we geëvacueerd konden worden naar een andere trein (want we stonden op een viaduct en dat zorgde voor moeilijkheden), wat ook ruim een halfuur duurde. Uiteindelijk kwam ik om half tien thuis in plaats van om zes uur.
Bewondering
Vervelend dus, maar petje af voor de NS. Medewerkers waren snel ter plaatse en mannen met gele hesjes mochten de trein in om ons op de hoogte te houden van de ontwikkelingen en voor eventuele vragen waar de conducteur in zijn omroepberichten geen antwoord op gaf. Eén van hen kreeg wat vragen over zijn werk en vertelde dat dit 700 keer per jaar gebeurt. Toen besefte ik me: dit is zijn werk. Wat een bewondering heb ik voor al die mensen – en dan niet alleen deze NS medewerkers, maar ook brandweermannen, ambulancemedewerkers en ga zo maar door – die zo veel over hebben voor de medemens en in staat zijn om niet iedere situatie mee naar huis te nemen, maar ’s nachts gewoon kunnen slapen, ondanks alle ellende die ze inmiddels meegemaakt en gezien hebben.
Waardering
Vooral als ik dan bij mezelf na ga hoe het mij aangrijpt en ik blijf voelen en horen wat er gisteren gebeurde, met daarbij een voorstelling van wat de machinist gezien moet hebben, maar wat in werkelijkheid waarschijnlijk niet eens bij zijn realiteit in de buurt komt. Ik heb ook kunnen slapen, maar met de nodige nachtmerries. Hulpverleners zijn natuurlijk speciaal opgeleid, maar dan nog. Je moet dit werk maar net kunnen. Ik heb dan ook heel veel waardering voor wat ze voor hun medemens doen. En dat is op dit moment even alles dat ik hierover te zeggen heb.
6 reacties op “Bewondering voor hulpverleners”
Ik schrok van je bericht gisteren, zo akelig. Ik heb ook bewondering voor de hulpverleners van de NS als ik dit zo lees. Ik zou het niet kunnen denk ik, zoiets engs meemaken en het toch weer naast je neer kunnen leggen. Zeker als het 700 keer per jaar gebeurt!
Ik heb het ook meegemaakt (zoals je weet), maar bij ons was het minder geregeld, geloof ik. Al weet ik niet heel veel meer ervan. Wel dat het in Haren (ja, dezelfde als van het Project X feest) was en dat ik bijna uit de trein viel met mijn trolley. 😛
Overigens zat op mijn trein destijds een leerling-machinist en een gewone machinist. Dan wil je toch meteen niet meer? 😉
Ik wilde als klein meisje altijd machinist worden tot ik hoorde dat er mensen voor de trein sprongen. Toen was ik meteen genezen en nog. Hoe gaaf machinist zijn me ook lijkt, die springende mensen (of de ongelukken) houden me tegen.
Maar inderdaad: respect voor deze mensen!
De hoofdconducteur moet trouwens altijd gaan constateren of er nog EHBO verleend moet worden en als dat zo is, hij/zij dit moet doen. Wel logisch, maar toch. Ook dat moet je maar kunnen.
Wow, dat is inderdaad heftig. Gebeurt vaker natuurlijk, maar blijkt belabbert. Brr, bij de gedachte eraan!
Zo heftig :/ Ik had laatst dat ik me had verslapen voor een trein, en de volgende reed niet omdat voor die eerste iemand was gesprongen. Bleek later een meisje van 15 te zijn dat werd gepest. Ik heb ook gehoord dat dat echt superlastig is om op te ruimen en dat als je het niet goed doet er soms maanden later nog resten teruggevonden worden in die trein. Het zou inderdaad je werk maar zijn…
Respect voor een ieder die met dit soort drama’s te maken krijgt en er dan ook nog mee weet om te gaan.
Het grijpt een ieder aan, kijk alleen maar naar de manier van reageren van je lezers.
Goed dat je er over geschreven hebt.
Mijn opa is treinmachinist geweest, en heeft inderdaad drie keer iemand onder de trein gehad. Een opgetut vrouwtje die hem recht in de ogen keek en even zwaaide voor de trein haar overreed. Hij moest de voorkant van de trein bekijken, wat overigens niet zijn taak was, om te kijken wat de.. schade was. Dit is een verplichte taak, hoort erbij. Hier heeft opa slapeloze nachten van gehad. Eigenlijk een bloederig goedje dat vooral tussen het rooster van de trein geklemd was, de overblijfselen van de vrouw die hem daarvoor had aangekeken en had gezwaaid.