“Alleen voor dunne en mooie mensen”

Hoe vaak sta jij voor de spiegel je blind te staren op die paar putjes in je benen of die love handles? Of wat denk je van een dagje shoppen waarbij die leuke skinny je eerder in een rollade doet veranderen, zelfs al ben je nog zo slank? Gelukkig kun je dan altijd nog een grotere maat pakken die wèl past. Tenminste, dat zou je denken, maar Abercrombie & Fitch denkt daar heel anders over.

Wij vrouwen zijn vaak toch ietwat onzekere wezens. Ik in ieder geval wel. Dit is niet goed, dat is niet goed en het blijft me verbazen hoe veel invloed die stomme getallen op de weegschaal of op kledinglabeltjes (beter bekend als “de kledingmaat”) op ons kunnen hebben. Hoe een dag verpest kan worden als je ziet dat dat puntje appeltaart van gisteren zich vertaald heeft in een kilo meer op de weegschaal, en zie je daar nu ook nog eens het begin van een vetrolletje? Terwijl we in werkelijkheid best weten dat ons gewicht gewoon dagelijks fluctueert en dat die vetrol er waarschijnlijk helemaal niet is. Toch is het haast alsof van ons verwacht wordt dat we zo pietepeuterig zijn met die dingen. Immers, een vrouw vragen hoe veel ze weegt is uit den boze (men neemt automatisch al aan dat dit strikt geheime informatie is) en wat we ook doen, we moeten ten alle tijden streven naar het kleiner maken van onze maten en dat getal op de weegschaal.

Altijd een reden om af te vallen

Dat idee komt niet geheel uit het niets. Welk tijdschrift met een vrouwelijke doelgroep je ook openslaat, reken maar dat er minstens één zo-kom-je-in-vorm of dit-is-de-afvalmethode artikel tegenkomt. Er is immers altijd een reden om af te vallen: zijn het niet de kerstkilo’s, dan is het wel die bikini body. Op televisie komt dagelijks wel een WeightWatchers-reclame of andere afvalspot voorbij en dan heb ik het nog niet eens gehad over programma’s waarin mensen op televisie proberen af te vallen. Ik snap dat best: overgewicht is immers een wereldwijd probleem. Niet voor niets worden we dus gewaarschuwd voor de gevaren van te dik worden, want het kan zelfs dodelijk zijn. Je hoort echter maar weinig over de andere kant van de medaille, terwijl te dun zijn net zo gevaarlijk is.

Modellenwereld en de realiteit

Ondertussen heb je iedereen die daar tussenin zit. We worden continue blootgesteld aan de boodschap dat we moeten afvallen en vooral wij vrouwen moeten ons best doen om er als Victoria’s Secret-model uit te zien. Als we dan een keer een plus-size model voorbij zien komen, dan vragen we ons af op welke manier zij plus-size is. Maar goed, als de mode-industrie het zegt, dan zal het wel, toch? De realiteitszin neemt zo bizarre vormen aan, want niemand vertelt erbij dat wat daar plus-size is, in het echte leven helemaal geen plus-size is. En realiseren we ons nog wel dat er goed uitzien het werk is van deze modellen? Wij hebben ondertussen nog een fulltime baan, komen uitgeblust thuis en moeten ons dan nog naar de sportschool slepen. Twee werelden die niet te vergelijken zijn. Twee werelden die gevaarlijk vaak door elkaar gehaald worden.

Abercrombie & Fitch over mooi zijn

Dat blijkt maar weer als zo iemand als Mike Jeffries, CEO van Abercrombie & Fitch, openlijk zegt dat hij alleen maar dunne en mooie mensen in zijn winkels wil (tevens de reden dat ze eigenlijk alleen maar kleine maatjes hebben). In een interview in 2006 zei hij:

“That’s why we hire good-looking people in our stores. Because good-looking people attract other good-looking people, and we want to market to cool, good-looking people. We don’t market to anyone other than that.”

Dit alles werd weer opgerakeld door Robin Lewis, co-auteur van The New Rules of Retail, die recentelijk aan Business Insider vertelde over Jeffries’ visie en dat Abercrombie & Fitch weigert om grotere maten te maken.

“He doesn’t want larger people shopping in his store, he wants thin and beautiful people.”

Zijn klanten moeten zich “one of the ‘cool kids'” voelen:

“We go after the cool kids. We go after the attractive all-American kid with a great attitude and a lot of friends. A lot of people don’t belong [in our clothes], and they can’t belong. Are we exclusionary? Absolutely.”

Jeffries maakt zo een link tussen dun en mooi zijn (we weten natuurlijk allemaal dat je postuur en gewicht heel veel zeggen over je karakter en wie je bent), maar ik ben de eerste die zal roepen dat dun echt niet persé mooi is. Als je dun bent zonder enige kleur op je wangen, een grauwe teint en een dode blik in je ogen, zou jij je dan mooi voelen? Ik spreek uit ervaring als ik zeg van niet. Zet dat beeld eens naast iemand als Christina Hendricks: een voluptueuze vrouw met veel vormen, maar zelden hoor je iemand zeggen dat ze haar niet mooi vinden (want smaken verschillen natuurlijk ook nog). Dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat “mooi zijn” eigenlijk weinig te maken heeft met je gewicht of je maat. Gezond zijn, fysiek en mentaal, dát maakt je pas mooi. Als je je goed voelt, zul je stralen en dat zien mensen. Dit is in ieder geval mijn schoonheidsideaal.

Trots

De opvattingen van Jeffries gaan nog een stapje verder. Hij linkt dun en mooi zijn, maar hij brengt dit ook nog eens in verband met een bepaalde status: erbij horen. Blijkbaar hoor je er niet meer bij als je niet dun en mooi bent. Nou, dan maar niet. Ik wil niet eens bij een merk horen of zijn kleding dragen, als zulke uitspraken gedaan worden. Uitspraken zoals die van hem sluiten een grote groep fantastische mensen uit. Vollere mensen, gezonde mensen, normale mensen. Niet te vergeten zal het ongetwijfeld mensen onzeker maken: ben ik wel dun genoeg, mooi genoeg, leuk genoeg om erbij te horen? Een paar maanden geleden zou ik me dat, zelfs al heb ik nog nooit van mijn leven de intentie gehad om Abercrombie & Fitch te dragen, ook hebben afgevraagd. Maar ik weet wel beter. Ik ben mooi om wie ik ben, niet omdat de weegschaal een bepaald getal aangeeft (en sowieso sta ik daar zelden op) of omdat ik een kleine maat heb. Inclusief de nodige imperfecties. En daar ben ik trots op.